Henryk Michał Kamieński na Peredelu i Tuszebinie h. Ślepowron (ID: 9.346.186)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KAMIEŃSKI Henryk Ignacy (1777-1831) generał brygady 1°
2. KOCHANOWSKI Michał Ambroży (1757-1832) kasztelan i wojewoda Królestwa Polskiego 2°
3. SUFFCZYŃSKI Kajetan (1807-1873), powieściopisarz 3°
4. KAMIEŃSKI Mikołaj (1799-1873) pułkownik 4°
5. DEMBOWSKI Edward (1822-1846) filozof, publicysta 4°
6. DEMBOWSKI Leon (1789-1878) senator-kasztelan 4°
7. KORDYSZ Ignacy (1. poł. XVIII w.-1788) pisarz ziemski, poseł 4°
8. SUFFCZYŃSKI Stanisław (1810-1883), poeta, działacz społeczny 5°
9. SUFFCZYŃSKI Józef (przed 1750-1817), poseł na Sejm Czteroletni 5°
10. STRASSER Ludwik (zm. 1804) lekarz, finansista, zakulisowy działacz polityczny 5°
11. RUSSANOWSKA Pelagia (1792-1863) filantropka 5°
12. PODOSKI Leon (1824-1894) działacz katolicki i narodowy 5°
13. PODOSKI Teodor Mikołaj (1823-1884) agent dyplomatyczny 5°
14. JAROSZYŃSKI Mikołaj (ur. 1742) konfederat barski 5°
15. DEMBOWSKI Józef (ok. 1761-1831) wojskowy, ziemianin 5°
16. DESZERT Józef (1760-1838) sekretarz Stanisława Augusta 5°
17. GROCHOLSKI Marcin (1727-1807) wojewoda bracławski 5°
18. GROCHOLSKI Franciszek Ksawery (1730-1792) podkomorzy królewski 5°
19. SAYN WITTGENSTEIN Karolina Elżbieta (1819-1887) pisarka 5°
20. JEŁOWICKI Aleksander (1804-1877) ksiądz, emigrant, publicysta, księgarz 6°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 9.346.186 - t. IX s. 196: Kamieńscy i Kamińscy h. Ślepowron
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.1422.6.2 - Kamieński h. Ślepowron
  Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.1422.6.4 - Kamieński h. Ślepowron
  Polski Słownik Biograficzny t. 11 str. 533: psb.10738.5
  Polski Słownik Biograficzny t. 11 str. 534: psb.10739.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 89): Kamieński Henryk Michał, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa
  Używał pseudonimów Filaret Prawdoski i Szymon Gadulski oraz kryptonimu xyz. Demokratyczno-rewolucyjny myśliciel, filozof. We wrześniu 1830 zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu, lecz już po trzech miesiącach przerwał studia i zgłosił się na ochotnika do 4P. Ułanów. 11 II 1831 został przeniesiony do Sztabu Głównego i był kolejno adiutantem wodzów naczelnych Michała Radziwiłła i Jana Skrzyneckiego. Jako pporucz-nik został odznaczony pod koniec powstania Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Ranny w obronie Warszawy, ewakuowany d o Modlina, pozostał w kraju i gospodarował w dobrach Ruda (pow. chełmski), które nabył na własność w 1836. Poza gospodarką rolną zajmował się jako samouk intensywnie studiami filozoficznymi i ekonomicznymi. Nie biorąc czynnego udziału w życiu politycznym, był początkowo orientacji konserwatywnej, dopiero w 1842 zaszedł w jego poglądach radykalny zwrot w kierunku powiązania idei powstania z rewolucją społeczną; w swych Uwagach nad stanem włościan i produkcji krajowej („Bibl. Warszawska” 1842) wzywa do likwidacji pańszczyzny. W 1843 zbliżył się ideowo do swego kuzyna Edwarda Dembowskiego i nawiązał kontakt z działaczem Związku Narodu Polskiego, A. Karpińskim. W 1843-1845 wydał swoje najwybitniejsze dzieła, dwutomową Filozofię ekonomii materialnej oraz pod pseudonimem Filareta Prawdoskiego O prawdach żywotnych narodu polskiego. Pierwsze dzieło pisane pod wpływem filozofii heglowskiej nawiązywało do myśli saintsimonistycznej. Prawdy żywotne oraz ich popularna wersja Katechizm demokratyczny, wydany przez Centralizację Tow. Dem. Pol., stały się dla społeczeństwa patriotycznego programową literaturą. W 1845 został aresztowany przez władze rosyjskie i skazany na trzy lata zesłania w głąb Rosji. Po odbyciu zesłania we Wiatce wrócił w czerwcu 1850 do Królewca, a w 1851 przeprowadził oczyn-szowanie chłopów w swoich dobrach. Tymczasem czyniła postępy gruźlica, której się nabawił w X Pawilonie, toteż wyjechał w 1852 do Szwajcarii, gdzie ożeniwszy się z córką farmera otrzymał w 1853 obywatelstwo. W 1853 napisał w Tunisie pamiętnik o swoim życiu w latach 1842-1845 w celu wyjaśnienia swoich poglądów i działalności w Kongresówce. Nie biorąc czynnego udziału w życiu politycznym, reagował publicystycznie na ważniejsze wydarzenia światowe. Był przeciwnikiem udziału Polaków w wojnie wschodniej, a po jej zakończeniu wydał w Paryżu w 1857 pod kryptonimem xyz książkę Rosja i Europa, Polska, zwracając Zachodowi uwagę na potrzebę sojuszu z Polską wobec potęgi Rosji. Polska bowiem nie znalazłszy pomocy na Zachodzie może się wiązać z Rosją, gdy ta postąpi z nią sprawiedliwie. Ten sam pogląd wyraził w książce La Russie et l'avenir (Paryż 1858), będącej skróconym wydaniem polskiego dzieła. W tymże samym roku ogłosił pierwszą część Demokracji w Polszcze, dzieła będącego dowodem przemian ideologicznych raczej w kierunku zachowawczym. Dalszym etapem jego działalności publicystycznej było czasopismo „Prawda”, które wydawał od października 1860 do sierpnia 1861 w Genewie, a potem w Berlinie. Występował w nim jako zwolennik uwłaszczenia, które jednak miało być dokonane przez szlachtę, właścicieli ziemskich. Ostatnią jego polską publikacją było skrócone wydanie Wojny ludowej. Poza wymienionymi dziełami dużą wartość przedstawiają jego artykuły w „Przeglądzie Naukowym” z 1843-1844. W 1865 ogłosił ponadto pod nazwiskiem Henri Corvin w paryskim czasopiśmie „Le temps” wspomnienia z zesłania pod tytułem Mémoires d'un prisonnier. Pogarszający się od 1858 stan zdrowia spowodował częściowe przeniesienie się K. na miesiące zimowe do Algieru, gdzie też zmarł.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: KAMIEŃSKI (Kamiński) Henryk Michał - Ukończył Liceum Warszawskie, od 9.30 student Wydziału Prawa UW. W powstaniu ppor. 10 puł., 1.5.31 przeniesiony do 4 puł. z odkomenderowaniem do sztabu przybocznego Naczelnego Wodza, adiutant Naczelnego Wodza, gen. Skrzyneckiego, 26.8.31 adiutant zastępcy Naczelnego Wodza, ranny w obronie Warszawy, 9.9.31 otrzymał krzyż złoty nr 2449 za Warszawę, przybył 30.9.31 z Modlina do Warszawy, chory leżał na kwaterze. Stawił się 30.10.31 przed KRW, złożył przysięgę wierności carowi. Osiadł w majątku Ruda w pow. chełmskim, który 1836 wykupił od rządu. 1840 odbył podróż po Niemczech, Francji i Włoszech. 1842 zaczął działać na rzecz uwłaszczenia chłopów jako gwarancji ich przyszłego udziału w ruchach niepodległościowych. 1844 w Brukseli ogłosił pod pseudonimem Filaret Prawdoski dzieło „O prawdach żywotnych narodu polskiego”. Aresztowany 1845, dzięki wysokiej łapówce został 2.4.46 skazany tylko na 3-letnie zesłanie do Wiatki z prawem korzystania z majątku. 1850 wrócił do kraju, 1852 wyjechał do Szwajcarii, osiadł w Interlaken, ożenił się z Luizą Wittwer, córką miejscowego chłopa, miał syna Henryka i córkę Ludwikę. Pozostał na emigracji, tu napisał dzieła „Rosja i Europa, Polska” (1857), „Demokracja w Polszczę” (1858). Od 10.60 do 8.61 wydawał w Genewie i Berlinie pismo „Prawda”. 1865 na łamach paryskiego „Le Temps” ogłosił wspomnienia z więzienia i zesłania. Zm. 19.1.66 w Algierze.
  Baza Jerzego ks. Czartoryskiego - cz.I069058
  n.18050 Nekrologia Minakowskiego (18050)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim