Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

Ż Mieczysława Aleksandra «Ćwiklińska» Trapszo (ID: sw.165353)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 80.185 (top 7%), Liczba łóżek od MJM: 21 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater Czy wiesz kto to jest (1938), bohater Wiki, człowiek teatru, znani aktorzy

ilustracja

Rodzice

ilustracja
 
Przodkowie: drzewo "16"drzewo "32"drzewo "64"

pradziadkowie Zaloguj się, artykuł w Nekrologii
1778-1857
   ?    Zaloguj się
?1790-
   ?
&    &    &    &
Zaloguj się
1794-1852
   ?    Zaloguj się
?1790-
   ?
|    |    |    |
8 | 9    10 | 11    12 | 13    14 | 15
|    |    |    |
dziadkowie Zaloguj się, bohater PSB
1831-1898
   Zaloguj się
1825-1885
   Zaloguj się, człowiek teatru
1818-1865
   Zaloguj się, artykuł w Nekrologii
1825-1884
|    |    |    |
4    5    6    7



 


|    |
rodzice Zaloguj się, bohater PSB
1860-1921
   Zaloguj się, bohater PSB
1854-1909
|    |
2    3



|
Mieczysława Aleksandra «Ćwiklińska» Trapszo, bohater Czy wiesz kto to jest, 1879-1972

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • Mąż (ślub: dnia 7 VII 1897, Warszawa, par. św. Krzyża (obecn. m. Warszawa), ): Zaloguj się, bohater Czy wiesz kto to jest 1867-1944 , (Rodzice : Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ca 1837-1914 & Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ca 1843-1902)
  • ilustracja
  • Mąż (ślub: dnia 15 VI 1919, Warszawa, ): Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ?1890-1937
  • ilustracja
  • Mąż (ślub: w roku 1933): Zaloguj się, bohater PSB 1887-1941 , (Rodzice : Zaloguj się ?1860- & ? ? )
  • Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    1. **Mieczysława Aleksandra «Ćwiklińska» **
    2. M Zaloguj się 1882-1940
      □  & Zaloguj się ?1890-

    Inne małżeństwa i dzieci ojca: Marceli Paweł Trapszo, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    Inne małżeństwa i dzieci ojca: Marceli Paweł Trapszo, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

    1. Ż Zaloguj się 1858-1859
    2. M Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , człowiek teatru , plany PSB 1860-1921
      ■  & Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , bohater Wiki , człowiek teatru 1854-1909 dzieci | Ż Mieczysława Aleksandra «Ćwiklińska» Trapszo 1879-1972| M Zaloguj się 1882-1940 |
      □  & Zaloguj się artykuł w Nekrologii , człowiek teatru 1872-1918
      □  & Zaloguj się 1883-
    3. M Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , człowiek teatru , plany PSB 1862-1896
      ■  & Zaloguj się człowiek teatru 1859-1926 dzieci | M Zaloguj się 1894-1958 |
    4. Ż Zaloguj się bohater PSB i Wiki , człowiek teatru 1868-1953
      □  & Zaloguj się artykuł w Nekrologii 1869-1926
    5. Ż Zaloguj się bohater PSB i Wiki , człowiek teatru 1870-1944
      ■  & Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii 1873-1923 dzieci | Ż Zaloguj się 1902-1938 |
    6. M Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , człowiek teatru 1849-1899 □  & Zaloguj się człowiek teatru ca 1848-1887□  & Zaloguj się artykuł w Nekrologii ca 1861-1921
    7. Ż Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , bohater Wiki , człowiek teatru 1854-1909
      ■  & Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , człowiek teatru , plany PSB 1860-1921 dzieci | Ż Mieczysława Aleksandra «Ćwiklińska» Trapszo 1879-1972| M Zaloguj się 1882-1940 |
    8. Ż Zaloguj się ca 1864-1865

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. TRAPSZO Aleksandra (18541909) aktorka, śpiewaczka
    2. SZTAJNSBERG Marian (1887-1943), księgarz, wydawca
    3. TRAPSZO Marceli (18601921) aktor, reżyser, dyrektor teatru
    4. TRAPSZO Anastazy (1831 lub 18321898) aktor, reżyser, dyrektor teatru
    5. SZCZEKOWSKA Olga (1898-1943) rzeźbiarka
    6. TRAPSZO Stanisław (1862 lub 18631896) aktor, dyrektor teatru
    7. TRAPSZO Irena (18681953) aktorka
    8. SZCZEKOWSKI Władysław (1898-1944?) oficer Komendy Głównej AK
    9. STASZKOWSKI Władysław h. Bogoria (1865-1936), aktor, reżyser
    10. KREMSKI Mieczysław Bolesław (1849-1899) aktor, dyrektor teatru
    11. TRAPSZO Tekla (18701944) aktorka
    12. KUCZYŃSKI Stefan Ludwik (1811-1887) fizyk, meteorolog, profesor i rektor UJ
    13. KARPIŃSKI Henryk Teodor (1873-1960) technolog, profesor politechniki
    14. KRYWULT Jan (1873-1923) kierownik salonu sztuki
    15. TRAPSZO Tadeusz (18941958) pułkownik dyplomowany WP
    16. KARPIŃSKI Wincenty (1829-1906) aptekarz, przemysłowiec
    17. KRYWULT Aleksander (1845-1903) właściciel salonu sztuki
    18. NOWICKI Emilian O. Klemens (1791-1876) profesor kliniki UW
    19. KARPIŃSKI Franciszek (1868-1944) przemysłowiec, działacz gospodarczy
    20. JANKOWSKI Czesław Marian (1880-1940) adwokat, instruktor harcerski

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

      ĆWIKLIŃSKA Mieczysława, właśc. M. Trapszo, inne pseud. Gryf, Lińska, l°v. Bartkiewicz, 2° v. Maderowa, 3° v. Steinsbergowa, Szteinsbergowa (1 I 1879 Lublin - 28 VII 1972 Warszawa), aktorka, śpiewaczka.
      Pochodziła ze słynnego pol. rodu teatr.; była córką Marcelego Trapszy (zob. t. 1) i Aleksandry Trapszo z Ficzkowskich (zob. t. 1). Uczyła się przez osiem lat na pensji A. Warnkówny w Poznaniu. Zaraz po jej ukończeniu, 7 VII 1897 w Warszawie wyszła za Zygmunta Bartkiewicza, malarza, dziennikarza i powieściopisarza i zamieszkała w Łodzi. W 1899 rozstała się z mężem i przeniosła do Warszawy, gdzie prowadziła dom mód. W tym okresie zaczęła uczyć się u ojca gry aktorskiej. Debiutowała 2 XII 1900 w T. Ludowym w Warszawie, w którym M. Trapszo był reżyserem, w roli Helenki („Grube ryby") pod pseud. Gryf. „Żywość ruchów i swoboda w traktowaniu roli, doskonała dykcja, lekkość właściwa w prowadzeniu dialogu, a chwilami odzywający się akcent szczerego uczucia” - zauważył w tej debiutanckiej roli A. Dobrowolski. Równie przychylnie pisał on o drugim debiucie Ć. - o roli Zofii („Zrzędność i przekora"), zagranej 8 XII 1900: „uśmiech filuterny błądzi chwilami na ustach, w oczach palą się iskierki. Są to oznaki temperamentu scenicznego”. Debiutantkę zaangażował w styczniu 1901 L. Śliwiński do zespołu farsy WTR; po raz pierwszy wystąpiła 5 I 1901 w T. Nowości w roli Kasi („Gwałtu, co się dzieje"); pierwszy raz użyła wówczas pseud. Ćwiklińska (było to panieńskie nazwisko jej babki, Anny Trapszowej). Na scenach WTR występowała do końca 1910. Odnosiła sukcesy w farsach i lekkich komediach, m.in. grała główne role w „Lili” i „Magdalence”, Amelię („Opiekuj się Amelią"), Yvettę („Osiołek"), Adriannę („Święty gaj"), Joannę („Kładka"), Beatrycze („Mandragora"), Germaine („Rubikon"). Jedyną w okresie 1901- 08 jej rolą operetkową była Hrabianka Libusza („Wiedeńska krew"). W maju 1906 z zespołem T. Nowości występowała w Łodzi, a w grudniu t.r. brała udział w tournee do Kijowa, Mińska Litewskiego, Żytomierza, Moskwy i Petersburga. Muzykalna, obdarzona dźwięcznym sopranem uczyła się śpiewu u J. Rybaczkowa w Warszawie. W marcu 1907 wyjechała do Paryża, gdzie w 1907- 08 kształciła głos u prof. Giulianiego. Po powrocie z Francji do Warszawy w końcu 1908, od grudnia t.r. była w zespole farsy i operetki WTR i występowała nie tylko w komediach, ale także w operetkach; śpiewała m.in. Krysię („Krysia leśniczanka"), Adelę („Zemsta nietoperza"), Mimi („Mimi"), Rosettę („Szalona dziewczyna"), Walentynę („Wesoła wdówka"), Julię („Hrabia Luxemburg"). W 1909 śpiewała też arie z operetek w kabarecie lit. Momus. W czerwcu 1911 występowała gościnnie w Central Theater w Dreźnie a w lipcu i sierpniu t.r. w Komische Oper w Berlinie; w obu teatrach śpiewała partie operetkowe: Angeli („Hrabia Luxemburg") i Królowej („Zakazany całus"). Możliwe, że w czasie pierwszego występu użyła pseud. Lińska; potem występowała jako Amiette Ćwiklińska. W 1911 wyjechała z Niemiec na studia wokalne do Paryża, gdzie do 1914 pod kier. Jana Reszke opracowywała repertuar operowy. W Paryżu 22 I 1913 śpiewała arię z „Thais” na wieczorze z okazji pięćdziesiątej rocznicy powstania styczniowego. Po wybuchu I wojny świat. pozostała we Francji. Podczas koncertu na rzecz pomocy dla ofiar wojny w Polsce 11 II 1916 w Lyonie śpiewała pol. hymn; 8 III, 21 V, 3 VI i 17 XII 1916 brała udział w analogicznych imprezach artyst. w Paryżu. W grudniu 1916 wyjechała do Dieppe, a stąd do Londynu. Przez Norwegię, Szwecję i Finlandię w styczniu 1917 dotarła do Piotrogrodu i nast. do Moskwy (m.in. 9 XI t.r. brała tu udział w pol. koncercie patriotycznym). W październiku 1918 wróciła do Warszawy. Na sez. 1918/19 zaangażowała się do T. Letniego. Od kwietnia 1919 do maja 1921 występowała na scenie T. Nowości, a w sez. 1921/22 w operetkowym T. Nowym. Była w tym czasie primadonną operetkową, ulubienicą Warszawy; śpiewała, prócz dawnych partii w „Zemście nietoperza” i „Hrabim Luxemburgu”, także: Bessie („Targ na dziewczęta"), Marosziego („Manewry jesienne"), Midili („Róża Stambułu"), Małgosię („Skowronek"), Janę („Dziewczę z Holandii"), Jolę („Japonka"). W tym czasie brała lekcje śpiewu u S. Dobrowolskiej. Powtórnie wyszła za mąż; 15 VI 1919 w Warszawie poślubiła handlowca Henryka Madera.
      W marcu 1922 skorzystała z propozycji A. Szyfmana i przeszła do t. dramatycznego. W 1922-24 występowała na scenach T. Polskiego, Małego i Komedii w rolach amantek w komediach i farsach, z których najgłośniejsze były: Karolina („Banco!”, 1922), Helena Topolska („Lekkomyślna siostra”, 1924) i Aurora („Prawo pocałunku”, 1924). W podobnym repertuarze grała 1924-26 w T. Letnim. W sez, 1926/27 firmowała wraz z A. Fertnerem teatr komedii i farsy pn. T. Ćwiklińskiej i Fertnera przy Nowym Świecie 63 (faktycznie kierowany przez J. Boczkowskiego i S. Majdego). Od sierpnia 1927 do 1934 występowała w T. Miejskich, w 1934-39 w teatrach TKKT, gł. na scenie T. Narodowego, Najważniejsze role z tego okresu, to: Szarucka („Majster i czeladnik”, 1928), Szambelanowa („Pan Jowialski”, 1928, 1933, 1937), Podstolina („Zemsta”, 1933), Ochotnicka („Klub kawalerów”, 1934), Żegocina („Pan Damazy”, 1935), Zebrzydowiecka („Dowód osobisty”, 1936), Lady Cecylia („Korsarz i lady”, 1937), Lulu („Skiz”, 1937). Wcześnie zdecydowała się na granie ról kobiet starszych, o zabarwieniu charakterystycznym. Tworzyła postaci śmieszne, nawet karykaturalne; krytycy zwracali jednak uwagę, że „siłą ożywiającą ten talent jest humor artystki, jest jakaś dziwna pogoda, od której promienieją wszystkie jej kreacje” (Z. Łempicki). Równocześnie grała stale w tzw. lekkich komediach, najczęściej franc, min.: Hrabinę Klarę („Niewierna”, 1927), Ilonę („Niebieski lis”, 1930), Helenę („Lazurowe Wybrzeże”, 1931), Alicję Galvoisier („Mademoiselle”, 1932), Królową Annę („Szklanka wody”, 1934), rolę tyt. w „Karolinie” (1934), Księżnę („Zielony frak”, 1938). Wyposażała te błahe role „w takie bogactwo człowieczeństwa, interpretowane tak subtelnie zróżnicowanym artyzmem techniki, że zyskiwały pozory znacznie wyższej klasy literackiej, niż miały naprawdę” (T. Trzciński). Występowała gościnnie m.in. w T. Bagatela w Krakowie (16-24 VI 1923), Lublinie (1925), T. Polskim w Poznaniu (13 VI-11VII 1925), kilkakrotnie w Łodzi (w okresie 1925-29), T. Małym we Lwowie (marzec 1928, marzec 1929), T. Nowym w Poznaniu (sierpień 1930), T. Miejskim w Bydgoszczy (26 IX-13 X 1931) i z t. bydgoskim w Toruniu i Inowrocławiu, we Włocławku (1933), Wilnie (sez. 1937/38), T. im. Słowackiego w Krakowie z warsz. T. Narodowym (17-19 VI 1938), T. Miejskim w Bydgoszczy (1, 2 I 1939). W T. Narodowym obchodziła 3 IV 1936 jubileusz trzydziestolecia pracy artyst. w roli Katarzyny („Spadkobierca"). W 1933 po raz trzeci wyszła za mąż, za wydawcę i księgarza Mariana Steinsberga (Szteinsberga). Wiosną 1939 przyjęła propozycję S. Jaracza zaangażowania się do T. Ateneum. Wybuch wojny uniemożliwił te plany. Okres okupacji niem. spędziła w Warszawie i Podkowie Leśnej. W teatrze nie występowała; pracowała jako kelnerka w kawiarniach „Cafe Bodo” i „U Aktorek”. Podczas powstania warsz. była w Leśnej Podkowie, po upadku powstania pojechała do Zakopanego.
      Po wojnie zamieszkała w Krakowie. Od 7 VI 1945 grała Podstolinę („Zemsta") a od 8 VII t.r. Lulu („Skiz") w T. im. Słowackiego. W sez. 1945/46 z przedstawieniem „Skiza” jeździła po całej Polsce; grała w Rzeszowie, Katowicach, Częstochowie, Sosnowcu, Łodzi, Warszawie, Poznaniu, Gnieźnie, Bydgoszczy, Inowrocławiu, Włocławku, Gdyni, Olsztynie, Elblągu, Kielcach, Radomiu, Lublinie, Wałbrzychu, Wrocławiu oraz w ponad osiemdziesięciu mniejszych miejscowościach. Objazdy ze „Skizem” kontynuowała jeszcze do jesieni 1948, choć w 1946-48 sporadycznie. W marcu 1946 zaangażowała się do Starego T. w Krakowie; od 27 IV 1946 grała na tej scenie Lady Katarzynę („Życie kręci się w kółko"). Również w kwietniu 1946 została honorowym członkiem Rady Teatr, przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. W sez. 1946/47 i 1947/48 była w zespole krak. Miejskich T. Dramatycznych; na scenach T. im. Słowackiego i Starego grała nadal w „Zemście”, „Skizie”, „Życie kręci się w kółko”, a od 29 V 1948 Księżnę Karolinę („Archipelag Lenoir"). Występowała w tym czasie gościnnie także na innych scenach: w Krakowie w T. Kameralnym TUR jako Szambelanowa („Pan Jowialski”, prem. 15 III 1947); w Poznaniu dłuższy czas w sez. 1947/48 na scenie T. Nowego (od 20 IX 1947 w „Życie kręci się w kółko”, a od 17 XI t.r. jako Żegocina w „Panu Damazym") i na scenie T. Polskiego (od 28 I 1948 jako Sybilla Birling - „Pan inspektor przyszedł"); oraz w T. Polskim w Szczecinie (też w roli Sybilli w pierwszej poł. sez. 1947/48). Od 16 X 1948 do lutego 1949 występowała w roli Szambelanowej („Pan Jowialski") w T. Polskim w Warszawie. Od kwietnia 1949 do końca t.r. znowu grała w T. im. Słowackiego w Krakowie, m.in. Fiokłę („Ożenek"), Orgonową („Damy i huzary"). W styczniu 1950 wróciła na stałe do Warszawy. W T. Nowym od 16 III t.r. grała Dulską („Moralność pani Dulskiej"). Stworzyła postać odmienną, niż utrwalona w tradycji teatru pol.; „Dulska Ćwiklińskiej przestaje być ordynarną drobnomieszczanką, grawituje ku sferze wielkomieszczańskiego salonu” - pisał K. Puzyna. W T. Polskim obchodziła 25 IV 1950 jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artyst. w tej roli. Później Dulską oglądali widzowie w Olsztynie (prem. 20 IX 1950), Elblągu, Nowym Dworze, Kwidzynie, Sztumie, Malborku, Starogardzie, Tczewie, Ostródzie. W grudniu 1950 została zaangażowana do warsz. T. Polskiego i była w jego zespole do końca sez. 1967/68. Występowała także nadal w warsz. T. Nowym, gdzie zagrała Orgonową („Damy i huzary”, prem. 21 VI 1951) i Filamintę („Uczone białogłowy”, 29 XII 1951). W T. Polskim i Kameralnym grała: Chliostową („Mądremu biada”, prem. 3 VI 1951), Fiokłę („Ożenek”, 27 IV 1952), Kasztelanową Gnojeńską („Polacy nie gęsi”, 29 III 1953), Arsenę („Mizantrop”, 21 II 1954), Annę Siemionową („Miesiąc na wsi”, 17 IV 1955), Julię Czerwińską („Dom kobiet”, 11 VI 1955), Panią St. Maugham („Jałowy ogród”, 31 VIII 1957) oraz Panią Pernelle („Świętoszek”, 20 X 1962). W listopadzie 1952 objęła patronat honorowy i opiekę nad powstałym w sierpniu t.r. w Polanicy Zdroju amat. teatrem służby zdrowia pn. Uzdrowiskowy T. im. M. Ćwiklińskiej. W sierpniu 1953, w pierwszą rocznicę działalności sceny, grała z tym zespołem w „Moralności pani Dulskiej"; przedstawienie prezentowano m.in. w Polanicy, Nowej Rudzie, Wałbrzychu; z teatrem tym występowała także latem 1954 w „Ożenku” i latem 1955 w „Zemście”. W 1954 (25 IX-31 X) z T. Polskim występowała w ZSRR (Moskwa, Kijów, Leningrad). Od 8 XI 1956 grała Szambelanową („Pan Jowialski") w T. im. Jaracza w Łodzi. W czerwcu 1957 z zespołem T. Polskiego występowała w Scala Theater w Londynie w roli Julii Czerwieńskiej („Dom kobiet"). Od listopada 1957, przez ponad rok, nie grała z powodu złego stanu zdrowia.
      Dnia 1 XI 1958 w warsz. T. Rozmaitości grała po raz pierwszy (w wieku siedemdziesięciu dziewięciu lat) rolę Babki („Drzewa umierają stojąc"). Rola, zagrana przez Ć. koncertowo i przyjęta przez warsz. publiczność z entuzjazmem, nie komediowa lecz dramatyczna, w naiwnym melodramacie, typowa „wielka rola w małej sztuce” (B. Danowicz), wypełniła odtąd, w zasadzie w całości, resztę kariery i życia aktorki. Już w czerwcu 1959 występowała gościnnie w roli Babki przez miesiąc w Trójmieście, w grudniu t.r. w Lublinie, a w lutym 1960 we Wrocławiu. W maju 1960 spektakl „Drzew” z Ć. osiągnął liczbę 300 przedstawień. Dnia 14 III 1960 obchodziła w nim na scenie T. Polskiego w Warszawie jubileusz sześćdziesięciolecia pracy artyst.; potem nadal grała w „Drzewach” w T. Rozmaitości. Jedynie od 14 XII 1960 znów powtarzała Szambelanową („Pan Jowialski") w T. Klasycznym, a od jesieni 1962 grała Panią Pernelle („Świętoszek") w T. Polskim. Powróciła do roli Babki, i od 1964 pod egidą szczecińskiej Estrady, z zespołem na nowo zorganizowanym przez E. Chaberskiego, rozpoczęła regularne objazdy po całej Polsce. Grała ją do kwietnia 1971, prawdopodobnie ok. 1500 razy (dokładnej liczby przedstawień nie da się ustalić). W kwietniu 1968 uzyskała rentę specjalną, ale występów nie zaprzestała. Występowała przeważnie w małych miastach (miejscowa prasa nadawała tym występom duży rozgłos), ale także wielokrotnie m.in. w Warszawie (zwykle na scenie T. Żydowskiego), Krakowie, Wrocławiu, Łodzi. Publiczność okazywała jej uwielbienie, a każde przedstawienie „Drzew” kończyło się owacją dla aktorki. W ostatnich latach występów traciła wzrok i grała swą rolę na wpół ociemniała, co starannie ukrywała. Dnia 2 XII 1970 na scenie T. im. Osterwy w Lublinie obchodziła w „Drzewach” jubileusz siedemdziesięciolecia pracy aktorskiej. Od 22 IV do 19 V 1971 występowała w roli Babki na zaproszenie amer. Polonii podczas tournee po USA i Kanadzie; grała w siedemnastu przedstawieniach w czternastu miejscowościach, m.in. w Bostonie, Chicago, Cle-veland, Detroit, Buffalo, Nowym Jorku, Ottawie, Toronto, Montrealu.
      Była b. popularną aktorką filmową. Od 1933 grała w ok. czterdziestu filmach pol.; najważniejsze role: Idalia Elzonowska ('Trędowata"), Szkopkowa („Znachor"), Ziembiewiczowa („Granica"), Ramszycowa („Wrzos"). Ostatni raz wystąpiła w filmie w 1949 w roli Klary („Ulica Graniczna"). Zarówno przed, jak i po II wojnie świat., występowała też w Teatrze PR. Od 1929 była członkiem zasłużonym ZASP-u. W 1955 otrzymała Państw. Nagrodę Artyst. I stopnia. Według wspomnień Ć. oraz spisywanych z nią rozmów, powstała w 1976 książka A. Okońskiej i A. Grzybowskiego wydana pt. „Rozmowy z panią Miecią”.
      Już w dwudziestoleciu międzywojennym była powszechnie uważana za najwybitniejszą pol. aktorkę komediową, przez A. Grzymałę-Siedleckiego nazwaną „Frenklem w spódnicy”. Była słusznego wzrostu „złoto-popielatą blondynką z niebieskimi oczami”, „zaokrągloną figurynką z porcelany” (A. Fertner). „Uśmiech miała niezapomniany, figlarny, szelmowski z miliardami dołeczków w policzkach, z dziwnym błyskiem w chabrowych oczach. I głos o elektryzującym brzmieniu: z lekka nosowy, z lekka ku francuskiemu grasejowaniu biegnący, a podatny na wszystkie uczuciowe wibracje, po aktorsku nośny” (W. Filler). Według A. Zelwerowicza sukces jej aktorstwa oparty był przede wszystkim na „idealnych warunkach zewnętrznych; okrągłej, żywej twarzy, ukazującej z nieodpartą, sugestywną siłą wszelkie najsubtelniejsze odcienie drgnień duszy; wedle potrzeby raz sarnich, pokornych, marzycielskich - to znowu mocnych, piorunami strzelających oczach tyrana; dwóch przecudnych dołeczkach w buzi z chytrym, ciekawskim, ku górze zerkającym noskiem; przemile brzmiącym o olbrzymiej skali i bogatej modulacji głosie z idealną jak toczone perełki wymową; pełnych majestatu i prawdziwie salonowej wytworności płynnych ruchach i geście - raz pańskim, a kiedy indziej znowu żywiołowym, z folkloru zrodzonym”. T. Trzciński pisał: „Arsenał jej środków komicznych, jakościowo bogaty, liczebnie szczupły, ogranicza się właściwie do nader wyrazistej gry twarzy, ściśle mówiąc: gry oczu (stąd tak łatwe jej przejście ze sceny do filmu), i do wspaniałego manewrowania środkami wokalnymi, po czym wprawne ucho rozezna od razu wykształconą śpiewaczkę”. Według tego krytyka „Jej głos płynący mile wpadającym w ucho legato, zdolny do kameleonowych zmian barwy, dysponuje swobodnie szeroką skalą modulacji, w którym wzorowa jej muzykalność nie dopuści najdrobniejszego fałszu”, „łatwo pojąć, jak bezcenny jest taki instrument wokalny dla artysty z wrodzonym poczuciem humoru, mającego mówić rzeczy wesołe i dowcipne”. Przy tym „nieobce jej były wszelkie finezje gry komediowej” (S. Marczak-Oborski); wcielała się w postacie ze wszystkich warstw społecznych - damy salonowe, postacie drobnomieszczańskie i ludowe, począwszy od fars, lekkich komedii francuskich i operetek, poprzez role charakterystyczne aż do wyrafinowanych komedii obyczajowych i psychologicznych. W swej karierze „szła przez lekką komedię do tzw. komedii wyższej, komedii serio, która ociera się o dramat. Osiągnęła swój szczyt w dramacie ogarniającym całość życia i całego człowieka” (T. Terlecki).
      Była znakomitą odtwórczynią ról fredrowskich; powracała do nich wielokrotnie. T. Boy-Żeleński pisał: „Dowcip, lekkość i wykwint sztuki francuskiej znalazły u Ćwiklińskiej swoją najrasowszą przedstawicielkę, ale przez istny fenomen tego tak bogatego talentu, nie znajdzie lepszej odtwórczyni swojskość, prostota, rubaszny wdzięk najrdzenniejszego polskiego repertuaru”. E. Csató tak charakteryzował jej role: „zawsze pełne dyskrecji i dystynkcji, naturalne, nieprzerysowane, a jednocześnie uwydatniające odpowiednie cechy postaci i nasycone wspaniałym komizmem”. Nie zawsze była wolna od ryzykownej szarży, np. w roli Aurory („Prawo pocałunku"), czy Żegociny („Pan Damazy"), ale potrafiła zwykle w doborze środków wyrazu zachować umiar. „Śmiechu, który ona wznieca, myślący widz nie potrzebuje się wstydzić” zauważył Trzciński. Stworzyła własny styl gry komediowej, oparty na brawurowym humorze, wdzięku, finezyjnie prowadzonym dialogu i pointowaniu dowcipów przy autentycznej kulturze interpretacji. Według E. Csató „nawet grając postaci negatywne, nie umiała nie zdobyć dla nich przynajmniej cienia sympatii widzów”. Najgłębszym sekretem jej aktorstwa było ciepło, serdeczność, życzliwość dla świata i optymizm życiowy, toteż Grzymała-Siedlecki nazwał ją „uśmiechem, radością i szczęściem sceny polskiej”. Il. kolorowa 5.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.11876.1
      Epitafium na cm. Powązkowskim:
      MIECZYSŁAWA
      ĆWIKLIŃSKA
      AKTORKA
      1880 - 1972

      Polski Słownik Biograficzny t. 49 str. 78: psb.33879.5
      Polski Słownik Biograficzny t. 54 str. 540: psb.35628.6
      S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.757
      sw.165353 Informacja p. Aleksandra Kopińskiego (z 20.2.2011)
      sw.207446 Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), 221/1897 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1897b&kt=2 [podgląd]

    źródła:
    - ślub 1: Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), rok 1897, nr aktu 221 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1897b&kt=2 [podgląd]
    - pogrzeb: Urz. M. st.W-wy http://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=3844
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 28.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 35.173.233.176