„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
BALICKI Stanisław Witold (29 VI 1909 Kraków - 27 XI 1978 Warszawa), dyrektor, kierownik lit. teatruBył synem nauczyciela gimn. oraz publicysty Antoniego Euzebiusza B. i Zofii z Mniszków, bratem Juliusza
Balickiego (zob. t. 1). Ukończył gimn. w Krakowie, a w 1932 studia polonistyczne w Poznaniu. Od 1928 do 1932 pracował jako dziennikarz, m.in. był recenzentem teatr. „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” i „Tempa Dnia”. W 1932 ogłosił broszurę „Misterium na Rynku krakowskim”, postulującą wykorzystanie Wawelu i Rynku dla inscenizacji historycznych. Podczas wojny zajmował się tajnym nauczaniem. Od 1945 do 1950 był naczelnym red. „Dziennika Polskiego” w Krakowie uprawiając jednocześnie publicystykę teatr. w wielu pismach. W sez. 1949/50 sprawował (wraz z Z.
Leśnodorskim) kierownictwo lit. Miejskich T. Dramatycznych w Krakowie. Po przeniesieniu się do Warszawy, w 1951 był (wraz z J.A. Szczepańskim) red. naczelnym „Teatru”, a w skład red. tego pisma wchodził do 1954. W 1952-53 był dyr. Państw. Instytutu Wydawniczego, a 1954-56 dyr. Centralnego Zarządu Teatrów (okresowo pn. Centralny Zarząd Teatrów, Oper i Filharmonii). Od 15 VI 1957 do 10 IV 1964 był dyr. T. Polskiego w Warszawie; w sez. 1963/64 kierownictwo artyst. sprawowali J.
Krasowski i K.
Skuszanka. W 1965-70 był dyr. generalnym w MKiS. W ostatnich latach życia wchodził w skład red. „Miesięcznika Literackiego”. Pod jego red. ukazała się m.in. antologia „Teatr radziecki” (1967), posłowiem opatrzył „Dzieje Teatru Narodowego” W.
Bogusławskiego (1965). Zainteresowany teatrem od młodych lat (już w szkole reżyserował przedstawienia amat.), wyróżniał się szeroką kulturą lit. i teatralną. Będąc aktywnym publicystą i zajmując wysokie stanowiska w resorcie kultury, wywierał duży wpływ na realizację polityki kulturalnej w całym okresie powojennym. Przejąwszy dyrekcję T. Polskiego po A.
Szyfmanie, próbował kontynuować jego linię uznając tę scenę za reprezentacyjną i wystawiając przede wszystkim repertuar klasyczny, w bogatych, ale nie nowatorskich inscenizacjach i z udziałem wybitnych aktorów. Wprowadzał też na scenę współcz. sztuki renomowanych autorów pol., takich jak L. Kruczkowski, czy J. Zawieyski, pomijając prawie całkowicie wystawianą wówczas chętnie przez inne teatry nową dramaturgię obcą. Zasługą B. jest wydawanie przez T. Polski za jego dyr. starannie opracowanych, towarzyszących każdej prem. „Listów Teatru Polskiego”, z których większość sam redagował.