Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Adam Didur (ID: teatr.18034.1)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Teść potomka uczestnika Sejmu Wielkiego
Ranking WGM: 211.844 (top 18%), Liczba łóżek od MJM: 20 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater Czy wiesz kto to jest (1938), bohater Wiki, człowiek teatru

ilustracja

Rodzice

ilustracja
  • Zaloguj się
  • Urodzony prawdopodobnie w roku 1850
  • zmarł
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1850
  • zmarła
rodzice Zaloguj się
?1850-
   Zaloguj się
?1850-
|    |
2    3



|
Adam Didur, bohater Czy wiesz kto to jest, 1875-1946

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: około 1890): Angela Armanta Aranda-Arelano, artykuł w Nekrologii ca 1876-1928, dzieci
    1. Ż Olga bohater Wiki , człowiek teatru 1900-1963
       & Stefan Wiktor z Wiatrowic h. Brochwicz (linia: Michał Grodzicki 7.162.108) 1883- dzieci
       & Andrzej Wiktor z Wiatrowic h. Brochwicz (linia: Michał Grodzicki 7.162.108) ?1900-1978
    2. Ż Maria Ludwika bohater Czy wiesz kto to jest (1938) , człowiek teatru 1905-1979
       & Ireneusz Dominik hr. Załuski z Iwonicza h. Junosza (linia: Aleksander Brzostowski 2.503.82) , (linia: Antoni Rożnowski dw.64588) , (linia: Feliks Łubieński 16.78.421) , (linia: Jerzy Tyszkiewicz 15.105.954) , (linia: Michał Ogiński 3.662.313) , (linia: Piotr Ożarowski 5.433.121) , (linia: Prot Potocki 15.105.392) , (linia: Stanisław Tyszkiewicz 1.787.353) , (linia: Teofil Załuski 15.105.942) 1900-1980 dzieci
  • ilustracja
  • żona (ślub: w XII 1928, Nowy Jork, ): Zaloguj się ?1900-
  • żona (ślub: ): ? ?, dzieci
    1. Ż Zaloguj się ?1900-
  • Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. STANISŁAW Starowieyski h. Biberstein (1895-1941) błogosławiony, ziemianin, działacz społeczny
    2. STAROWIEYSKI Stanisław Jan Stefan h. Biberstein (1866-1926), ziemianin, polityk konserwatywny, poseł na Sejm Krajowy i członek Rady Państwa
    3. SZEPTYCKI Aleksander (1866-1940) ziemianin, działacz społeczny
    4. STAROWIEYSKA Amelia (1869-1943), działaczka katolicka, dziennikarka
    5. SZEPTYCKA Zofia (1837-1904) ziemianka, malarka, pamiętnikarka
    6. SZEPTYCKI Jan (1836-1912) poseł na Sejm Krajowy, członek Izby Panów w Radzie Państwa
    7. Starowieyska-MORSTINOWA Zofia (1891-1966) publicystka, tłumacz
    8. STAROWIEYSKI Stanisław Michał h. Biberstein (1815-1895), ziemianin, członek Rady Państwa, poseł na Sejm Krajowy
    9. OGIŃSKI Michał Kleofas (1765-1833) dyplomata, podskarbi litewski, emigrant, kompozytor, pamiętnikarz
    10. KWILECKI Hektor (1859-1912) ziemianin, polityk konserwatywny, poseł
    11. STAROWIEYSKA Maria (1896-1951), pelęgniarka, działaczka społeczna, żołnierz Armii Krajowej
    12. SZEPTYCKI Roman, w zakonie Andrzej (1865-1944) greckokatolicki arcybiskup lwowski
    13. SZEPTYCKI Stanisław (1867-1950) generał broni WP, minister spraw wojskowych
    14. POTULICKI Kazimierz Ludwik (1793-1871) oficer, powstaniec 1830, ziemianin
    15. ROŻNOWSKI Antoni (zm. 1809) podsędek gnieźnieński, poseł
    16. OSTASZEWSKI Teofil Wojciech (1807-1889) ziemianin, pisarz, działacz społeczny, gospodarczy
    17. ROMER Adam Feliks (1892-1965) publicysta, dyplomata
    18. BOGUCKI Antoni Wojciech (1812-1881) powstaniec, sybirak
    19. MAŃKOWSKI Tadeusz (1878-1956) historyk sztuki
    20. STAROWIEYSKI Franciszek Stanisław Alojzy h. Biberstein (1850-1924), ksiądz rzymskokatolicki, dyplomata watykański, publicysta

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      DIDUR Adam (24 XII 1873 lub 1874, lub 1875 Wola Sękowa pow. Sanok - 7 I 1946 Katowice), śpiewak, reżyser, dyr. teatru
      Datę ur. 1874 podaje większość opracowań. Był synem Jakuba Brochwicz-Wiktora, właściciela ziemskiego i Wincenty Jasińskiej, mężem najpierw Angeli Aranda-Arelano, śpiewaczki meksykańskiej (występowała w 1900 i 1901 gościnnie w T. Wielkim w Warszawie w partii Amneris - „Aida"), a następnie Małgorzaty Vignon, tancerki franc. (ślub w grudniu 1928 w Nowym Jorku), ojcem śpiewaczek: Ewy D., => Olgi D. i Mary Didur-Załuskiej. W 1876 został adoptowany przez nauczyciela Antoniego Didura. Po ukończeniu szkoły ludowej, wstąpił do seminarium nauczycielskiego we Lwowie. Od 1892 uczył się tu śpiewu solowego u W. Wysockiego, a następnie w Mediolanie u znanego tenora F. Emericha. Debiutował w 1894 w małym miasteczku Pinerollo koło Turynu (wg części oprac. w Rio de Janeiro), a później śpiewał m.in. w Treviglio i Padwie. Już po pierwszych występach w operach „Siła przeznaczenia” i „Gomez” zaangażowany został na sez. 1894/95 do Aleksandrii i Kairu jako drugi bas; wyróżnił się tam szczególnie w partii Marcelego („Hugonoci"). Po powrocie do Mediolanu odniósł duży sukces śpiewając w IX Symfonii L. van Beethovena, a zyskawszy uznanie A. Toscaniniego został zaangażowany na cztery sez. (1895-99) do Teatro alla Scala. Z zespołem La Scali wyjeżdżał w miesiącach letnich na występy gościnne do Rio de Janeiro i Buenos Aires. W 1898-99 śpiewał w T. Vittorio Emanuele w Messynie. Od 1 X 1899 występował na scenie warsz. T. Wielkiego i zaangażowany pozostał tu do 20 IV 1903. W 1903-06 śpiewał znów w mediolańskiej La Scali, a także dorywczo w tym czasie na scenach Petersburga, Moskwy, Barcelony, Madrytu, Buenos Aires (okresowo w 1905-1908 w T. Colon), Londynu (jesienią 1905 w Covent Garden), Rzymu i in. miast włos. (Palermo, Bolonia). W sez. 1907/08 śpiewał w Nowym Jorku w Manhattan Opera, a latem 1908 gościnnie w Budapeszcie. 14 XI 1908 debiutował w zespole Metropolitan Opera House w Nowym Jorku w słynnej swej partii Mefista („Faust"), a 16 XI tego roku już na scenie Metropolitan w partii Ramfisa („Aida"). Odtąd przez dwadzieścia cztery kolejne sez., aż do końca sez. 1932/33 pozostawał w zespole Metropolitan. Tu odnosił swoje największe sukcesy. Wystąpił w tym czasie ok. dziewięciuset razy śpiewając pięćdziesiąt cztery partie (m.in. w wielu światowych i amerykańskich premierach) oraz śpiewał na licznych koncertach. Wyjeżdżał na występy gościnne, bardzo często do Ameryki Południowej (przez szesnaście sez.; m.in.w 1910 w Buenos Aires), a także,m.in.w 1909, do Paryża, Genui, Petersburga, Moskwy, Kijowa, Odessy, Charkowa, Wiednia; odwiedzał też Londyn, Madryt, Barcelonę. W Ameryce Północnej występował m.in. w Chicago, Atlancie, Montrealu, koncertował w ośrodkach polonijnych (m.in. w 1921). Często przyjeżdżał na gościnne występy do Polski. W Warszawie w T. Wielkim śpiewał m.in. w: 1906 (grudzień), 1909 (październik), 1912 (październik), 1914, i 1922 (czerwiec, październik), 1923 (czerwiec, lipiec), 1924, 1926 (czerwiec), 1927 (lipiec), 1931 (maj), 1934 (kwiecień); w Krakowie m.in. w: 1903 (czerwiec-sierpień), 1907, 1908, 1909, 1911 (lipiec, sierpień), 1914, 1920 (lipiec, sierpień), 1923 (sierpień), 1924 (lipiec, sierpień), 1926 (lipiec), 1927 (lipiec), 1930 (sierpień), 1933 (grudzień), 1934 (kwiecień); we Lwowie m.in. w: 1908 (marzec, kwiecień, październik), 1910 (październik), 1926 (czerwiec); w Poznaniu m.in. w: 1924J (grudzień) i 1926. W Polsce występował także na wielu koncertach. W 1932 opuścił scenę nowojorskiej Metropolitan Opera House; w sez. 1932/33 śpiewał jeszcze gościnnie na koncertach Metropolitan (ostatni raz 26 II 1933). Wycofał się w tym czasie z kariery śpiewaczej.
      Po powrocie do kraju osiadł we Lwowie, gdzie objął kierownictwo artyst. opery lwow. i w 1938 reżyserował m.in. „Straszny dwór”, „Fausta”, „Aidę”, „Toskę”. Wykładał też w lwow. konserwatorium; uczniami jego byli m.in, Wiktoria Kotulakówna-Calma, Aleksander Kowalski, Lesław Finze. W 1936 występował w filmie pol. „Amerykańska awantura”. W końcu lipca 1939 został dyr. artyst. warsz. T. Wielkiego, ale z powodu wybuchu II wojny świat. stanowiska tego nie objął. W 1939-44 mieszkał w Warszawie kształcąc młodych śpiewaków, m.in. Jadwigę Lachetównę, Franciszka Arno. Po powstaniu warsz. zamieszkał w Krakowie; reżyserował tu „Halkę” wystawioną 25 XII 1944 w T. Powszechnym. Po zakończeniu wojny współdziałał w organizowaniu Opery Śląskiej i przygotował wraz z A. Doboszem premierę „Halki”, inaugurującej działalność tej sceny (14 VI 1945 w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach); D. śpiewał w tym przedstawieniu partię Dziemby - był to jego pierwszy od wielu lat i ostatni zarazem występ na scenie. Objął w sez. 1945/46 dyrekcję Opery Śląskiej, gdzie wystawiono w jego reżyserii „Toskę”, „Rycerskość wieśniaczą” i „Pajace”. Równocześnie był prof. i zajmował stanowisko dziekana wydziału wokalnego PWSM w Katowicach. Zmarł na serce podczas zajęć ze studentami.
      Był jednym z najsławniejszych śpiewaków pol., odnoszącym sukcesy na wszystkich scenach zagranicznych; „jeden z najlepszych basso cantate stawiany na równi ze słynnym F. Szalapinem” - pisał J. Reiss. Wyróżniał się bardzo niskim, potężnym, pięknie brzmiącym głosem i talentem aktorskim. O jego występach w 1909 pisano w prasie: „był zjawiskiem rzadkim, fenomenalnym. Głos o olbrzymiej skali, którego spiżowa potęga współzawodniczyła z niezrównaną głębią i aksamitnością brzmienia, doskonała spoistość rejestrów, świetna szkoła, niezwykła łatwość potęgowania siły dźwięku, subtelność i wyrazistość dynamiki - oto w krótkim zarysie najbardziej wprost zdumiewające jego zalety”. Jego najsłynniejsze partie: Mefisto („Faust"), Mefistofeles („Mefistofeles"), Borys Godunow („Borys Godunow"), Kecal („Sprzedana narzeczona"), Młynarz („Rusałka"), Filip („Don Carlos"), Mathieu („Andrea Chenier"), Gaspard („Wolny strzelec"), Król Dodon („Złoty kogucik"), Giacomo („Fra Diavolo"), Leporello („Don Juan"), Hrabia Almaviva i Figaro („Wesele Figara"), Lescaut („Manon” J. Masseneta), Don Basilio („Cyrulik sewilski"), Sparafucile („Rigoletto"), Król i Herold („Lohengrin"), Wotan („Pierścień Nibelungów"). W Polsce szczególnie ceniony był w partiach: Stolnika („Halka"), Chorążego („Hrabina"), Zbigniewa („Straszny dwór"), Serwacego („Verbum nobile"), Widma Pana („Widma"), Wojewody („Mazepa"). Śpiewał w językach: włos., niem., ang., franc, i rosyjskim.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.18034.1
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.18035.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.18036.2
      Baza Jerzego ks. Czartoryskiego - cz.I008463
      S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.832
      S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.833o
      n.61677a Nekrologia Minakowskiego (61677)

    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 28.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 44.220.131.93