Andrzej «Mielewski» Sydor (ID: psb.17980.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GROHMAN Ludwik (1826-1889) przemysłowiec 3°
2. NOWODWORSKI Leon (1889-1941) adwokat 4°
3. GROHMAN Henryk Karol (1862-1939) przemysłowiec łódzki 4°
4. GROHMAN Traugott Karol (1785-1874) przemysłowiec 4°
5. NOWODWORSKI Franciszek (1859-1924) adwokat, poseł, prezes Sądu Najwyższego 5°
6. SCHEIBLER Karol Wilhelm (1862-1935) przemysłowiec 5°
7. SCHEIBLER Karol Wilhelm (1888-1934) przemysłowiec 5°
8. SCHEIBLER Karol Wilhelm (1820-1881) przemysłowiec 6°
9. ROTHE Adolf Mikołaj (1832-1903) lekarz psychiatra 6°
10. SKOTNICKI Jan (1876-1968) malarz, grafik, działacz polityczny 7°
11. SKOTNICKI Czesław Innocenty (1871-1945) inżynier hydrotechnik, profesor i rektor Politechn. Warsz. 7°
12. NOWODWORSKI Jan Edward (1876-1954) adwokat, poseł 7°
13. LEPECKI Mieczysław Bohdan (1897-1969) literat, publicysta, podróżnik, oficer WP 7°
14. KUŁAKOWSKI Bronisław Dominik (1865-1924) prawnik, publicysta, działacz polityczny 7°
15. KÓŁAKOWSKI Feliks (1799-1831) poeta, filolog 7°
16. JASIŃSKI Jakub (1791-1855) lekarz, fizyk 7°
17. PONIŃSKI Alfred Emeryk (1896-1968) dyplomata, ambasador RP w Chinach, działacz polonijny 7°
18. CIECHANOWSKI Stanisław (1845-1927) prawnik, ziemianin 7°
19. BALIŃSKI Kajetan Wawrzyniec (1782-1846) pułkownik 7°
20. GRABIŃSKI Mieczysław (1855-1937) inżynier górnik 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  MIELEWSKI Andrzej, właśc. A. Sydor, Sidor, początkowo pseud. Milewski (1867 Tołoszczów k. Lwowa - 11 IV 1916 Kraków), aktor, reżyser, dyr. teatru
  Był mężem => Aliny Gryficz-Mielewskiej. Debiutował w 1886 w Rzeszowie, pod pseud. Milewski w zespole B. i A. Linkowskich, których był wychowankiem. W zespole tym grał także w 1887 w Śniatynie, Zaleszczykach i Stanisławowie. Jesienią tego roku występował w zespole A. Kattnera w Rabce. Sez. 1890/91 i część następnego spędził w t. lwow. grając drobne role, jak np. Pistol („Wesołe kumoszki z Windsoru"). Na sez. 1892/93 zaangażował go do Stanisławowa L. Kwieciński; z jego zespołem występował M. także w Stryju, Nowym Sączu i Krynicy. Zaczął wtedy grać role bohaterskie, np. Uriela Akostę („Uriel Akosta"), a w prasie pisano o nim jako o „obiecującym artyście”, mimo pewnych prowincjonalizmów w dykcji. W końcu 1893 przyjęty został do t. krak.; wystąpił pierwszy raz 16 XII w roli Archibalda („Podróż naokoło ziemi"), jeszcze jako Milewski; dopiero 15 II 1894 pojawił się na afiszu pseud. Mielewski. Odtąd na długo związał się ze sceną krak. i opuszczał Kraków tylko w okresie letnim, grając np. w 1894 w zespole J. Myszkowskiego w Przemyślu, w 1895 w Krynicy z t. ze Stanisławowa i z lwow. zespołem Miłośników Sceny, w 1899 w zespole A. Mullera w Zakopanem. W lecie 1901 M. zorganizował własny zespół objazdowy (Krynica, Szczawnica i Zakopane). Dla rozwoju M. ważny był okres pracy pod kier. T. Pawlikowskiego, mimo że dyr. ten nie był entuzjastą jego talentu i rzadko obsadzał go w głównych rolach. Dzięki jednak temu okresowi praktyki mógł M. za dyr. J. Kotarbińskiego objąć główne role w repertuarze romantycznym. Grał wtedy z powodzeniem Gustawa-Konrada („Dziady"), Semenkę („Sen srebrny Salomei"), Konrada („Wyzwolenie"), Rapsoda („Bolesław Śmiały"). Występował b. często zdobywając uznanie także w rolach „ludzi pokrzywdzonych, zgorzkniałych, zbuntowanych” (K.M. Górski), jak np. Apolinary („Anastazja"). Od 1903 pełnił obok A. Walewskiego funkcję reżysera t. krakowskiego. Po objęciu dyrekcji t. krak. przez L. Solskiego w 1905 opuścił na kilka miesięcy Kraków i brał udział w objeździe miast galicyjskich (między innymi Nowy Sącz, Stryj, Sambor) w zespole, który zorganizował z G. Morską i J. Popławskim. Od czerwca 1906 do końca sez. 1907/08 występował w Krakowie. W czerwcu 1907 występował gościnnie w T. Małym w Warszawie, w lecie tego roku z własnym zespołem, m.in. w Tarnobrzegu. Od jesieni 1908 przez dwa sez. grał i reżyserował w t. w Łodzi (dyr. A. Zelwerowicza), biorąc udział w występach zespołu w Petersburgu (marzec 1909) oraz w Kaliszu, Piotrkowie, Tomaszowie i w in. miastach, a w kwietniu i maju tego roku w T. Małym w Warszawie, m.in. jako Gustaw („Dziady") i Rodrygo („Cyd"). W tym okresie do swych dawnych, wybitnych ról dodał m.in. Księdza („Klątwa"). Reżyserował też sam lub razem z A. Zelwerowiczem szereg przedstawień z wielkiego repertuaru. W 1910 wskutek nieporozumień z Zelwerowiczem opuścił jego t. i razem z B. Bolesławskim założył w Łodzi T. Popularny w sali t. Apollo (inauguracja 1 IX 1910). Prowadził go przez trzy sez. (do 4 V 1913) dbając o wysoki poziom repertuaru. Wystawił m.in. „Bolesława Śmiałego”, „Hamleta”, „Dziady”, fragm. „Nie-boskiej komedii”, a z repertuaru współczesnego m.in. „Tajfun”. Jako aktor cieszył się wtedy ogromną popularnością. W okresie pobytu w Łodzi ożenił się z aktorką Aliną Gryficz. Po zlikwidowaniu swego t. powrócił do Krakowa na stanowisko aktora i reżysera; pozostał tu do końca życia. W 1914 był kierownikiem „działówki” aktorów krak., grających w sali t. Nowości w Krakowie. W tym okresie grał m.in. rolę Rejenta („Zemsta"), a jako reżyser wprowadził na scenę I akt „Sułkowskiego"; reżyserował też m.in. „Pigmaliona” i „Heddę Gabler”. Był tłumaczem i adaptatorem sztuk. Ostatnią jego rolą był Jan Olbracht („Legenda o królu") i w niej zagrał ostatni raz 3 II 1916.
  M. posiadał dobre warunki zewnętrzne (mimo lekkiego zeza); „wzrostu więcej niż średniego, o harmonijnej sylwetce. Obdarzony był ładnym w brzmieniu głosem i wyraźną dykcją. Ruchy miał oszczędne i zdecydowane. Niezwykła intuicja i sceniczny temperament, połączone z wielką pracowitością nadawały jego aktorstwu szczególną siłę sugestii” (M. Kaczorowska-Herman). A. Grzymała-Siedlecki pisał, że M. grał z „żywiołową szczerością” i tą bezpośredniością zawsze zdobywał widza. Na rozwój jego talentu wywarł duży wpływ S. Wyspiański, z którym M. zetknął się w okresie krak.; role w dramatach Wyspiańskiego należały do jego najświetniejszych kreacji. W pracy reżyserskiej opierał się głównie na intuicji. „Nie mądrzył się, nie analizował, nie stylizował, nie filozofował” wspominał W. Ryszkowski (cyt. za M. Kaczorowską-Herman), lecz umiał jasno i przystępnie formułować swoje wymagania.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.39296.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.45955.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 20 str. 770: psb.17980.1
  n.49587 Nekrologia Minakowskiego (49587)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim