Władysław Mierzwiński (ID: psb.18051.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SZCZEPKOWSKI Józef (1849-1909) śpiewak, publicysta, kompozytor 3°
2. SZCZEPKOWSKI Józef (1817-1894) śpiewak 4°
3. KWIECIŃSKI Janusz (1875-1955) profesor Szkoły Nauk Politycznych 5°
4. SZCZEPKOWSKA Anastazja (1850-1927) śpiewaczka 5°
5. JAKUBOWSKA Zofia (1871-1954) aktorka 7°
6. HOMAN Antoni Adolf (1848-1941) budowniczy organów 7°
7. PUŁJANOWSKI Antoni (poł. XIX w. - po 1920) prawnik-skarbowiec, publicysta, dziennikarz 7°
8. LENTZ Stanisław Konstanty (1861-1920) malarz 7°
9. BODURKIEWICZ Maurycy (1824-1865) aktor 8°
10. KRECZMAR Michał (1881-1939) pedagog, historyk, filolog 8°
11. MODRAKOWSKI Jerzy Leopold (1875-1945) profesor farmakologii, rektor UW 9°
12. REWIEŃSKI Stanisław (1825-1907) pisarz, publicysta rolniczy 10°
13. NEPROS Edward (1870-1928) przemysłowiec, kolekcjoner 10°
14. MODRAKOWSKA Maria Ludmiła (1896-1965) Śpiewaczka, pedagog 10°
15. CHĄCIŃSKI Bronisław (1868-1922) lekarz, działacz społeczny 11°
16. MANTEUFFEL Leon Jan (1865-1951) prawnik 11°
17. MANTEUFFEL Marian Józef (1871-1941) bankowiec, pisarz, działacz katolicki 11°
18. LOEWENHARDT Stanisław Henryk (1838-1915) powstaniec 1863, emigrant, lekarz 11°
19. LOEWENHARDT Karol Zygmunt (1834-1896) powstaniec 1863, emigrant 11°
20. RUDNICKI Adam Antoni (1785-1838) lekarz medycyny, pionier weterynarii, dyrektor Instytutu Weterynarii w Burakowie 11°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  MIERZWIŃSKI Władysław (21 X 1848 lub 1850 Warszawa - 14 VII 1909 Paryż), śpiewak
  Był synem Józefa M., właściciela przedsiębiorstwa budowlanego, i Eleonory ze Szpakowskich. Po ukończeniu gimn. w Warszawie, uczył się w Instytucie Muz. u F. Ciaffeiego i G. Rożnieckiego. Następnie kształcił się we Włoszech. Początkowo kształcony był na śpiewaka barytonowego i dopiero po kilku latach pracy przeszedł na partie tenorowe. Debiutował w operze paryskiej w partii Raula („Hugonoci"). W Paryżu występował do 1875, następnie w Lyonie. W 1879 znów w Paryżu; śpiewał m.in. Vasco da Gamę („Afrykanka"), Rudolfa i Arnolda („Wilhelm Tell"). W następnych latach występował na wszystkich większych scenach operowych świata: Covent Garden w Londynie (1881, 1882, 1883, 1884), Teatro alla Scala w Mediolanie (1882), w Madrycie (1881), Nowym Jorku (1882), w Ischl (1883, 1885), Wiedniu (1883, 1884), Petersburgu (1883), Pradze (1884), Turynie (1884), Moskwie (1884, 1893), Berlinie (1885, 1888), Wrocławiu (1885), Gdańsku (1885), Neapolu (1892). W Warszawie wystąpił po raz pierwszy 8 VIII 1881 jako Raul („Hugonoci") i do 7 IX śpiewał w WTR jeszcze partie Roberta („Robert Diabeł") i Arnolda („Wilhelm Tell"). „Takiego Raula - pisał recenzent „Kuriera Warszawskiego” - Warszawa jeszcze nie widziała i nie słyszała, choć Włochom płaciła tysiące rubli. Mierzwiński przyjął o wiele skromniejsze warunki, bo go tu ciągnęła sympatia synowska”. Śpiewał przeważnie po włosku, niekiedy jednak, gł. na koncertach, także po polsku. Po raz drugi przyjechał do Polski w 1884 i koncertował w Wilnie i Warszawie (20 XI). 20 VI 1885 brał udział w jubileuszowym przedstawieniu z okazji trzydziestopięciolecia pracy A. Munchheimera (jako Raul - „Hugonoci"); potem występował w partii Manrica („Trubadur"). W październiku 1885 śpiewał także we Lwowie. W 1887 koncertował w Warszawie na rzecz budowy pomnika J. Królikowskiego. W tym samym roku wystąpił także w Inowrocławiu. W 1889 występował w Łodzi, w 1890 w Krakowie, a 8 II 1891 w Warszawie na rzecz budowy pomnika S. Moniuszki. W 1893 zachorował na gardło, musiał się poddać operacji i stracił głos. Po kilku latach (w 1896) próbował jeszcze koncertować - wystąpił w Warszawie, Wilnie i Kijowie - nie odniósł już jednak sukcesu. Potem byt w Paryżu, portierem hotelowym, korzystając też z pomocy J. Reszkego. Pochowany został w grobie dla ubogich. Żoną jego była (od 1893) Jadwiga z Bergmanów. Uznawany był za jednego z najwybitniejszych śpiewaków swoich czasów, nazywano go nawet „królem tenorów”. „Przed ćwierć wiekiem otaczany uwielbieniem - pisał we wspomnieniu pośmiertnym A. Dobrowolski - i entuzjazmem był ulubieńcem publiczności zarówno w Warszawie jak i w Paryżu, Wiedniu, Londynie. Był tenorem bohaterskim i jego kreacje miały imponujący wyraz na scenie”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41500.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 23: psb.18051.1
  n.42732 Nekrologia Minakowskiego (42732)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim