Władysław Mikołaj Konstanty Miller (ID: psb.18357.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. MILLER Władysław Mikołaj (1863-1929) śpiewak, pedagog 1°
2. MAZUROWSKA Józefa (1824-1907) aktorka 3°
3. SZABLIŃSKI Józef (1808-1872) wiolonczelista i waltornista, kompozytor, pedagog 6°
4. ORŁOWSKI Antoni (1811-1861) skrzypek, pianista, dyrygent, pedagog, kompozytor 8°
5. OSSENDOWSKI Antoni Ferdynand (1878-1945) pisarz, chemik, podróżnik 8°
6. STANKIEWICZ Jerzy Józef (1923-1994) profesor Politechniki Gdańskiej, historyk architektury, konserwator zabytków 10°
7. BÖHM Stefan (1741-1813) kat 10°
8. KALIŃSKI Hieronim (1792-1860) wojskowy, sędzia, literat 10°
9. DUNIN Józef (1852-1932) adwokat, działacz społeczny 11°
10. CZAJEWICZ Aleksander (1843-1926) matematyk 11°
11. STAMIROWSKI Antoni (1863-1938) przedsiębiorca 11°
12. SERAFINOWICZ Zygmunt (1897-1971) nauczyciel 11°
13. LECHOŃ Jan (1899-1956) poeta, publicysta, krytyk literacki i teatralny 11°
14. JANCZEWSKI Kazimierz (1794-1880) leśnik 11°
15. STARZYŃSKI Stefan Bronisław (1893-ok. 1943), działacz niepodległościowy, oficer Wojska Polskeigo, ekonomista, polityk, prezydent Warszawy 12°
16. STARZYŃSKI Roman Leon (1890-1938), działacz niepodległościowy, major dyplomowany Wojska Polskiego, dyrektor naczelny Polskiej Agencji Telegraficznej i Polskiego Radia 12°
17. STARZYŃSKI Mieczysław Alfons (1891-1941), podpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, dyplomata, dziennikarz 12°
18. ROGOWICZ Jerzy (1904-1963) dziennikarz, publicysta 12°
19. ROGOWICZ Jan Antoni (1881-1945) inżynier chemik, przemysłowiec, senator 12°
20. PALMART Aleksander (ok. 1811-1833) partyzant 12°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  MILLER Władysław (23 III 1830 Warszawa - 31 VII 1896), śpiewak
  Był synem Krzysztofa M., właściciela hotelu i Karoliny z Halteibacków, ojcem - Władysława M. Uczeń J. Quattriniego. Od 1848 należał do chóru T. Wielkiego w Warszawie. 17 III 1850 debiutował w T. Rozmaitości jako uczeń szkoły dram. w roli komediowej, a 27 VI tego roku w partii Justyniana („Belizariusz"). Po dwóch latach studiów wystąpił ponownie 3 VI 1852 w operze „Paola, czyli Duch zdradzonej”. Tym razem został zaangażowany do zespołu opery warszawskiej. Śpiewał m.in. partie Arcykapłana („Norma"), Rajmunda („Łucja z Lammermooru"), Gubernatora („Marco Spada"), Zachariasza („Nabuchodonozor"), Marcela („Hugonoci"), Stolnika („Halka"). Po raz ostatni wystąpił w Warszawie 17 X 1862 w partii Alfonsa („Lukrecja Borgia") i wyjechał do Mediolanu. W 1863 występował w Rio de Janeiro, w 1864 w Mediolanie i Turynie. Krytyka włoska zaliczała go do pierwszorzędnych basów. W 1865 otrzymał engagement do zespołu opery włoskiej, z którym przez dwa lata objeżdżał miasta Ameryki, m.in. Nowy Jork, Filadelfię, Boston, Waszyngton, Chicago, San Francisco. Był też w Hawanie, potem udał się ponownie do Rio de Janeiro. Po wielu sukcesach powrócił do Włoch i w grudniu 1867 został zaangażowany do Teatro alla Scala, gdzie śpiewał przez cały sezon. W listopadzie 1868 występował w Konstantynopolu, a w 1869 w Kairze. Potem wyjechał na tournee do Lizbony, Neapolu i Kairu. W 1872 występował znowu w Neapolu; śpiewał partię Filipa („Don Carlos"). G. Verdi, zachwycony jego interpretacją, napisał specjalnie dla niego duet z barytonem w 11 akcie tej opery i wręczył mu partyturę z dedykacją. Od kwietnia do połowy maja 1878 występował gościnnie we Lwowie. S. Pepłowski pisał, że „publiczność lwowska serdecznie przyjmowała słynnego artystę, który mimo światowej sławy przy każdej sposobności starał się zaznaczyć swe polskie pochodzenie”. Ok. 1884 ustąpił ze sceny i osiadł pod Mediolanem. Po kilku latach stracił majątek. Wrócił wtedy do Warszawy i zaczął dawać lekcje śpiewu. 14 VII 1888 rozpoczął cykl występów gościnnych na scenie T. Wielkiego. W 1889 wyjechał na występy do Rosji; śpiewał w Mińsku, Witebsku, Niżnym Nowogrodzie i Moskwie. W 1890 koncertował w Warszawie, a 1891 we Włoszech. W ostatnich latach życia poświęcił się wyłącznie pracy pedagogicznej prowadząc klasę śpiewu przy Warsz. Tow. Muzycznym. Posiadał w repertuarze sto osiem partii basowych, m.in. Mefista („Faust"), Silvę („Ernani"), kardynała Brogni („Żydówka"), Mojżesza („Mojżesz"), Bazylia („Cyrulik sewilski").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.30720.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.79005.2
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 234: psb.18357.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 235: psb.18358.2
  n.30738 Nekrologia Minakowskiego (30738)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim