Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. NOWAKOWSKA Tekla Józefa (ok. 1800-1874) aktorka, Śpiewaczka 1°
2. NOWAKOWSKI Jan Nepomucen (1796-1865) aktor, Śpiewak, reżyser 1°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  NOWAKOWSKI Lech, pseud. Neumann (1830 - 4 IX 1872 Lwów), aktor, śpiewak, dyr. teatru
  Był synem => Jana Nepomucena N. i - Tekli N. z Kostrzewskich, mężem - Teofili N. W 1848-49 brał udział w amatorskich przedstawieniach we Lwowie. Debiutował na scenie t. lwow. 4 I 1850 w roli Henryka („Szpada mojego ojca"); 11 I grał Roberta („Dama i student"), a 28 I Juliana („Chłopiec okrętowy"). Zaangażowany został od marca 1851. W końcu 1851 lub na początku 1852 przeniósł się do t. krakowskiego. Występował tam do 1855, wyjeżdżając z zespołem krak. w 1854 na gościnne występy do Poznania. Od 1855 do 1858 występował pod pseud. Neumann na scenie Karlstheater w Wiedniu. Zaprzyjaźnił się tam z Arturem Grottgerem. W początkach 1859 wrócił do Lwowa i 14 II wystąpił w roli Ferdynanda („Intryga i miłość"). W t. lwow. pozostawał do marca 1868. 18 V 1861 ożenił się z aktorką Teofilą (Felicjanną) Kaczkowską. Z zespołem lwow. wyjeżdżał w sez. letnich, m.in. do Tarnowa (1866) i Lublina (1867). W 1865 był za granicą, m.in. w Wiedniu, gdzie deklamował. Od 25 IV do 8 V 1867 występował gościnnie w t. krak.; grał tu m.in. takie role jak: Champignac („Motylomania"), Dżems („Folwark Primerose"), Marcin Pieczarka („Szlachta czynszowa"). W kwietniu 1868 wraz z M. Stenglem starał się w Namiestnictwie lwow. o koncesję na otwarcie drugiego t. pol. we Lwowie. Pozwolenia tego jednak nie otrzymali i wówczas N. wyjechał do Pragi; we wrześniu tego roku znów występował w Wiedniu. Od 18 X 1868 do 8 XII 1869 należał do zespołu t. krakowskiego. Wskutek zatargu z dyr. A. Skorupką opuścił wraz z żoną scenę krak. w 1869 i udał się w poł. grudnia do Poznania. Tu wraz z M. Stenglem (który przybył do Poznania ze swoim zespołem aktorskim) zwrócił się do władz pruskich z prośbą o koncesję na założenie stałego t. pol. w Poznaniu. Zezwolenie to obaj aktorzy otrzymali i od 13 1 1870 prowadzili wspólnie t. poznański. „Od tego dnia datuje się stała scena polska w Poznaniu” - pisał W. Koryzna. Przedstawienia w Poznaniu odbywały się od stycznia do 27 IV 1870, następnie zaś zespół poznański występował w Gnieźnie (1-15 V). 16 V 1870 spółka z Stenglem została rozwiązana i z kolei do 30 VII N. sam kierował t. w Poznaniu. 31 VII 1870 rozwiązał zespół i wyjechał do Warszawy, gdzie gościnnie występował w WTR; 25 VIII grał Barona de la Rocheferriere („Partia pikiety"), a 31 VIII Stefana („Małżeństwo przy latarniach") i Szczoteczkę („Bursze"). Następnie wrócił do Poznania, zorganizował na nowo zespół i w sez. 1870/71 objął dyrekcję teatru. W Poznaniu dawał przedstawienia od 25 IX 1870 do 14 VI 1871 (t pozn. występował pod jego kier. także w Gnieźnie od 23 IV do 4 VI 1871), a następnie wyjechał z zespołem do Kalisza i prowadził tu t. od 18 VI 1871 do 1 I 1872. W lutym 1872, po występach gościnnych, zaangażowany został po raz trzeci na scenę lwów. i pozostał tu do śmierci. Największą zasługą N. był współudział w otwarciu t. pol. wzaborze pruskim. Jako aktor rozpoczął od ról młodych chłopców; potem grał role amantów, następnie przede wszystkim charakterystyczne (w tym wiele „czarnych charakterów") i komiczne (szczególnie w wodewilach i operetkach); w tych też rolach był najczęściej chwalony za „życie, wesołość, dowcip, swobodę, staranne wymawianie wyrazów w śpiewie, grę dobrze obmyślaną, komiczną” (J.T.S. Jasiński). Miał dobry głos; w Wiedniu śpiewał podobno w operetkach z dużym powodzeniem. Po jego powrocie do kraju S. Pepłowski pisał, że „wyrobił się za granicą, nabył rutyny, zawładnął mimiką, lecz wniósł ze sobą obcy duchowi sceny polskiej sposób gry i wymowy”. Krytykowano go istotnie za niem. akcent i niepohamowaną szarżę. Wg tradycji teatr., w 1865 wywołał oburzenie A. Fredry wyżymając mokrą od łez chusteczkę w roli Albina („Śluby panieńskie"). Ważniejsze role: Wacław („Zemsta"), Franz Moor („Zbójcy"), Botwel („Maria Stuart” J. Słowackiego), Melchtal („Wilhelm Tell"), Landry („Poczwarka"), Bławatkiewicz („Drzemka pana Prospera"), Ojciec Brigard („Frou-Frou"), Winnicki („Paziowie królowej Marysieńki"). Za najlepszą jego rolę uważano Szczoteczkę („Bursze"). Był także zdolnym malarzem, namalował m.in. portrety matki i ojca. Wydał rocznik teatr. pozn. pt. „Goplana” (Poznań 1871). Tłumaczył sztuki z jęz. franc. i niem., jak np. „Partia pikiety”, „Hans Jurga”, „Na nerwowe panie”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.79276.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.79282.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 23 str. 281: psb.20173.5
  Polski Słownik Biograficzny t. 23 str. 288: psb.20180.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim