Stefan Henryk «Ordęga» Różnicki (ID: psb.20879.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ORDĘGA Stefan, właśc. Henryk Różnicki (15 IX 1896 Rzeszów - 1 VIII 1972 Opole), aktor
  Był synem Heleny i Artura Różnickich, mężem Maryli (nazwisko nieznane), potem Zofii z Lisikiewiczów. Szkołę średnią ukończył w Rzeszowie. W czasie I wojny świat., wstąpił jako ochotnik do Legionów Polskich. W 1916 debiutował w prasie przyfrontowej. Po wojnie studiował prawo i filozofię na uniw. lwowskim. W okresie międzywojennym publikował w lwow. „Wieku Nowym"; pisał (jako Stefan Ordęga) powieści, opowiadania oraz sztuki teatr. (przeznaczone gł. dla scen amat.), np. „Szlakiem Legionów”, „Waloryzacja”, „Tam, gdzie miłość i wierność nie ginie”, „Ściana płaczu”, „Pierwsze orły”, „Nie damy morza” (Reduta Zachodu), „Miłość na weksle"; niekiedy sam w nich występował. Opiekował się także t. amat. m.in. w Krośnie, Sokalu, Tarnopolu, Brzeżanach, Rawie Ruskiej. Grał w zaw. zespołach teatr., używał wtedy nazwiska Ordęga; np. w listopadzie 1916 w zespole B. Oranowskiego w Kaliszu. W 1919 na scenie T. Dramatycznego w Warszawie zagrał m.in. Urlopnika („Sędziowie") i Hulatyńskiego („Gęsi i gąski"). W 1921 występował w Grudziądzu, w sez. 1928/29 w warsz. rewii Czerwony As, od czerwca 1930 do maja 1931 w zespole K. Wojciechowskiego w Płocku. W okresie okupacji niem. pracował w Urzędzie Skarbowym we Lwowie; tamże od 1944 był korektorem „Czerwonego Sztandaru”. Od jesieni 1944 do wiosny 1945 był korespondentem przyfrontowego „Nowego Życia”, towarzyszył I Armii Frontu Ukraińskiego. W 1945 zamieszkał w Brzegu na Opolszczyźnie i w 1946-49 był doradcą artyst. i aktorem miejscowego amat. teatru. W 1949-50 występował w T. im. Jaracza w Olsztynie, a w sez. 1950/51 i do końca 1951 w T. Ziemi Opolskiej w Opolu. Grał wówczas (jako H. Różnicki) m.in. Antosia („Klub kawalerów"), Żebraka („Dobry człowiek"), Kupca („Rewizor"), Sublokatora („Wodewil warszawski"), Meiselsa („Próba sił"), Ar-chipa Wakulenkę („Kalinowy gaj"). W 1952 porzucił scenę po przewlekłej chorobie, wskutek której okulał. Został kier. Miejskiej Bibl. Publicznej w Opolu. Współpracował m.in. z „Gazetą Robotniczą”, „Dziennikiem Zachodnim”, „Trybuną Opolską”, „Katolikiem”, w których zamieszczał rec. teatr, (podpisywane Stefan Ordęga-Różnicki) oraz z rozgłośnią PR w Opolu i Katowicach. Zajmował się pracą reżyserską w amat. zespołach teatralnych. W 1967 ukazała się jego praca „O teatrach amatorskich na Opolszczyźnie”. W rękopisie zostawił pamiętniki „Na wozie i pod wozem”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.41609.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 168: psb.20879.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim