Jerzy Stefan Procner (ID: psb.24282.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. LESZCZYŃSKI Jan Nepomucen (1806-1886) pedagog 7°
2. LESZCZYŃSKI Stanisław Andrzej (1856-1914) adwokat, działacz oświatowy i polityczny 8°
3. SZYMANOWSKA Zofia (1825-1870), malarka 9°
4. SZYMANOWSKA Marianna (1789-1831), pianistka, kompozytorka 9°
5. MAKOWSKI Aleksander Kazimierz (1804-1874) działacz gospodarczy 10°
6. JANTZEN Kazimierz (1885-1940) astronom, meteorolog 10°
7. MIERCZYŃSKI Stanisław (1894-1952) kompozytor, skrzypek, etnograf, inżynier rolnik 10°
8. MICKIEWICZ Władysław Józef (1838-1926) biograf Adama Mickiewicza, tłumacz, publicysta 10°
9. MICKIEWICZ Józef Teofil (1850-1938) pianista, pedagog, publicysta we Francji 10°
10. MALEWSKI Franciszek Hieronim (1800-1870) filomata, prawnik, założyciel Tygodnika Petersburskiego 10°
11. BRZEZIŃSKA Filipina (1800-1886) kompozytorka, pianistka 10°
12. BOGUCKI Ludwik (1829-1906) przyrodnik 10°
13. MICKIEWICZ Adam Bernard (1798-1855) poeta 10°
14. GORECKA Maria Helena (1835-1922) pisarka, działaczka filantropijna 10°
15. LENARTOWICZ Teofil Aleksander (1822-1893) poeta, rzeźbiarz 10°
16. SOMMER Wojciech (ok. 1780-1842) kupiec, założyciel Resursy Kupieckiej oraz prezes Izby Handlowej i Rękodzielniczej w Warszawie 11°
17. BRZEZIŃSKI Kazimierz (1824-1876) prawnik 11°
18. MALEWSKI Szymon (1759-1832) profesor prawa, ekonomii politycznej, rektor Uniwersytetu Wileńskiego 11°
19. GORECKI Ludwik Władysław (1863-1936) lekarz 11°
20. GORECKI Tadeusz (1825-1868) malarz 11°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  PROCNER Jerzy Stefan (9 VII 1924 Kraków - 16 IV 1980 Rzeszów), dyrygent, kierownik muz., dyrektor teatru
  Był synem Stefana i Haliny z Rosnerów, mężem kolejno: Aliny Chodorowskiej, Krystyny Konickiej, Haliny Książek, Bożeny Kosmali. Ukończył średnią szkołę handlową, pobierał prywatne lekcje gry na fortepianie. Podczas okupacji niem. brał udział w konspiracyjnych przedstawieniach u W. Góreckiego w Krakowie jako akompaniator i wykonawca. W 1945-49 studiował dyrygenturę w krak., potem pozn. PWSM w klasie W. Bierdiajewa (dyplom uzyskał w 1952, jako ekstern, w uczelni warsz. w klasie W. Rowickiego). Jednocześnie działał już w zawodzie muzyka, był w 1945 chórmistrzem Filharmonii Krak., a potem kier. muz. T. Groteska; w 1946-49 współpracował z Zarządem Głównym RTPD wykładając na kursach rytmiki. Współpracował z czasopismem „Ruch Muzyczny” redagując „Kolumnę Młodych”. W sez. 1949/50 pracował we Wrocławiu jako kier. muz. T. Dramatycznych, 1950/51 w Bydgoszczy (dyrygent Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej), a od 1 IX 1951 do 31 III 1955 w Warszawie jako asystent, potem dyrygent Filharmonii. Następnie przeniósł się do Bytomia. Od 15 I 1956 do 31 I 1957 pełnił funkcję dyrygenta Opery Śląskiej, a później Operetki Śląskiej w Gliwicach (w tym teatrze przygotował prem. „Przygody w Rio”, 31 XII 1956). Od sez. 1957/58 do 1961 był dyrygentem Opery w Warszawie. Sezon 1959/60 spędził w Rzymie i Mediolanie doskonaląc swe umiejętności muz. jako stypendysta rządu włoskiego. W 1960 podjął wykłady w warsz. PWSM (1960-63), a w 1961 rozpoczął pracę w Operetce warsz., której kierownictwo muz. sprawował od sez. 1965/66 do 1 I 1968. Dyrygował takimi prem., jak: „Student żebrak” (1961), „Ptasznik z Tyrolu” (1963), „Miss Polonia” (1964), „Krakowiacy i Górale” i „Loża królewska” (1966), „Niedziela w Rzymie” (1967). Współpracował też z T. Muzycznym w Gdyni i przygotował prem. „Sensacji w Londynie” (8 XII 1963), a w Leningradzie w 1966 prem. „Loży królewskiej”. W 1968 przeniósł się na Wybrzeże. Dla T. Muzycznego w Gdyni opracował partyturę i dyrygował prem. „Moulin Rouge”, we wrześniu 1968 został kier. Studia Wokalno-Aktorskiego przy tym teatrze, a 1 II 1969 kier. artyst. i dyrygentem Opery Bałtyckiej; funkcje te pełnił do 31 XII 1971, w sez. 1970/71 był też dyrektorem. Wystawił wówczas interesujące pozycje repertuarowe, np. wznowił operę gdańskiego kompozytora S. Poradowskiego „Płomienie” (1969), pierwszy raz na Wybrzeżu zaprezentował „Kopciuszka” G. Rossiniego (1970), „Borysa Godunowa” (1970), „Goplanę” w nowym opracowaniu (1971). Do realizacji swych prem. zapraszał dobrych reżyserów, jak M. Okopińskiego, J. Maciejowskiego, M. Straszewską. Sam jako dyrygent operowy nie we wszystkim znajdował uznanie. Po odejściu z Opery pozostał przez pewien czas na Wybrzeżu. W T. Muzycznym w Gdyni przygotował dwie prem. współczesnych kompozytorów: „Machinę wierności” i „Pancerni i pies” (1973). W 1974 przyjechał do Warszawy. Potem wyjechał do Bagdadu i prowadził tam orkiestrę symfoniczną złożoną w większości z Polaków. Gdy wrócił do kraju, został dyrygentem Filharmonii Rzeszowskiej. Oprócz dyrygowania zajmował się kompozycją, pisał muzykę dla t. dram., radia, telewizji, filmu, a także piosenki.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.19360.1
  Epitafium na cm. Ew.-Aug. w Warszawie:
  JERZY
  PROCNER
  ŻYŁ LAT 56 - ZM. 16.4.1980
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 28 str. 479: psb.24282.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim