Józef Stanisław Redo (ID: psb.25736.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŚLIWIŃSKI Ludwik (1857-1923), aktor, reżyser, dyrektor teatru 2°
2. KRATZER Kazimierz Augustyn (ok. 1778-1860) Śpiewak, aktor, dyrygent 3°
3. NOWAKIEWICZ Kazimierz (1780-1830) kompozytor, skrzypek, dyrygent 4°
4. KRATZER Franciszek Ksawery (1731/40-1818) muzyk, dyrygent 4°
5. KRATZER Walenty Karol (ok. 1780-1855) aktor, śpiewak 5°
6. KRATZER Kazimierz Julian (1844-1890) muzyk, kompozytor, dyrygent 6°
7. KACZOROWSKI Teofil (1830-1889) lekarz internista 8°
8. SZTEBLER Zygmunt (1790-1875), księgarz 8°
9. ASNYK Adam Prot (1838-1897) poeta 9°
10. MĄCZYŃSKI Jan Antoni (ok. 1700-1777) kasztelan sieradzki, konfederat barski 10°
11. SŁUPSKI Feliks (1868-1950) malarz, założyciel szkoły malarskiej, pedagog 11°
12. CHEŁMICKI Wincenty (1786-1846) poseł, emigrant 11°
13. HORYD Zygmunt (1896-1939) inżynier, oficer marynarki 12°
14. SZCZEPAŃSKI Maciej (1746-1825) księgarz, introligator 12°
15. SUPIŃSKI Leon (1871-1950), minister sprawiedliwości 12°
16. STEBNOWSKI Jan (1884-1978), malarz, kartograf, legionista 12°
17. LIBRACHOWA Maria (1878-1955) psycholog, profesor, działaczka społeczna 12°
18. SKOKOWSKI Michał (1878-1930) adwokat, senator RP 12°
19. NURKOWSKI Norbert (ok. 1802-1866) powstaniec 1830, konspirator w Galicji 12°
20. SOKOLNICKI Piotr Antoni h. Nowina (1683-1758) regimentarz, pułkownik wojsk kor., chorąży poznański 12°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  REDO Józef Stanisław (3 V 1872 Wilanów - 9 XI 1941 Warszawa), śpiewak, aktor, reżyser
  Był synem Michała R., organisty w kościele pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny na ul. Leszno w Warszawie oraz Jadwigi z Wysockich. Studiował w warsz. konserwatorium pod kier. C. Trombiniego i T. Mikulskiego. Uczył się również malarstwa i sam mienił się w późniejszych latach uczniem W. Gersona. W 1890 został przyjęty do WTR, do chóru operetki. W 1895 zwolnił się na własne żądanie i w sez. letnim tego roku występował w warsz. t. ogr. Nowości, w 1896 w zespole J. Reckiego w Stanisławowie i w warsz. t. ogr. Belle Vue, w 1897 w t. pozn., a w lecie tego roku w warsz. t. ogr. Odeon. Tu zwrócił na siebie uwagę dyr. operetki warsz. L. Śliwińskiego i we wrześniu uzyskał debiut w WTR w operetce „Konik polny i mrówka”, następnie został zaangażowany. Operetce warsz. pozostał wierny do końca jej istnienia. Debiut jego powitały pochlebne recenzje oraz uznanie publiczności i odtąd przychylność zarówno prasy, jak i widzów go nie opuszczała. We wrześniu 1903 występował gościnnie we Lwowie. Wg charakterystyki L. Sempolińskiego miał „piękny, ciepły, barytonowy głos o szerokiej skali, przyjemne warunki zewnętrzne, dużo męskiego uroku. Był średniego wzrostu o owalnej twarzy, pięknych włosach, trochę za małych oczach, które jednak świetnie charakteryzował. Znakomicie również tańczył - krótko mówiąc Redo to wybitny, o szerokim wachlarzu umiejętności talent aktorski”. Przez wiele lat śpiewał wszystkie popisowe partie w warsz. operetce, co umożliwiał mu dyr. Śliwiński, transponując główne partie tenorowe w operetkach na barytonowe. Jako aktor opracowywał swoje role starannie, a operetkowych amantów i bohaterów traktował z ironicznym dystansem. Doskonały interpretator kupletów dopisywanych do roli, często również sam improwizował na scenie na aktualne tematy. Był ulubieńcem publiczności: „bożyszczem kobiet i złotej młodzieży, która od niego uczyła się jak należy nosić frak” (W. Filler). Do 1910 grał wyłącznie role amantów, później objął również dział ról charakterystycznych. Zawsze sam opracowywał charakteryzację, pogłębiając psychologiczny rysunek postaci, co było w owym czasie rewelacją stosowaną w operetce b. rzadko. Starał się również zmieniać głos w zależności od potrzeb odtwarzanej roli, np. jako Daniel („Wesoła wdówka") śpiewał falsetem, partię Agamemnona („Piękna Helena") basem, co pogłębiało efekty komiczne. Znany był także z umiejętności tanecznych, w 1913 tańczył z Lucyną Messal w operetce „Targ na dziewczęta” nieznane w Warszawie tango. W 1915 został członkiem zarządu zrzeszenia T. Nowości, w którym występował do jego likwidacji. W 1920 był prezesem Zrzeszenia Artystów T. Nowości. W następnych latach podzielił los innych aktorów operetkowych, zmieniając stale zespoły, adresy i nazwy teatrów. W 1921 występował w warsz. T. Miraż, we wrześniu 1921 został zaangażowany do nowo powstałego t. Wodewil i tu oraz w t. Nowości grał do 1925. W kwietniu 1924 był na gościnnych występach w Łodzi, w 1925 w Krynicy. We wrześniu 1925 zorganizował własny zespół operetkowy, z którym występował w Wilnie. W październiku 1925 został jednym z trzech dyr. operetki wileńskiej. W styczniu i sierpniu 1926 występował gościnnie z zespołem warsz. t. Nowości w Krakowie. W kwietniu 1926 należał do zespołu Teatru Niewiarowskiej, w 1927 występował w Teatrze Messal i Niewiarowskiej oraz w t. Nietoperz, w sierpniu tego roku (1-15 VIII) gościnnie w Krakowie, w 1928 gościnnie w T. Małym we Lwowie, w 1929 w t. Znicz w Warszawie oraz w operetce Lucyny Messal, w 1930 w operetce warszawskiej (także jako reżyser). W następnych latach występował: w t. Nowości (1931), w kinie Znicz pomiędzy seansami (1932), w t. Lotos, w T. Artystycznym i T. Rozmaitości (1933), w T. 8.30 i T. Aktora (1934), w T. Letnim (1935), w T. Wielka Rewia (1935-36), w Operetce na Karowej (1936-37), T. 8.15 (1937-39). Do najwybitniejszych jego ról należały: Hrabia Luksemburg („Hrabia Luksemburg"), Hrabia Daniel („Wesoła wdówka"), Baron („Ostatni walc"), Sułtan („Dama w gronostajach"), Książe („Sybilla"), Piotruś („Muzykanci"), Kadet („Manewry jesienne"), Kucharz-Książę („Róże z Florydy"), Burmistrz („Clo-clo"), Generał Bonaparte („Teresina"), Papa („Cnotliwa Zuzanna"), Frankę („Zemsta nietoperza"), Ryszard („Gejsza"), Cesarz („Krysia leśniczanka"), Harry („Piękna z Nowego Jorku"), Florian („Słodka dziewczyna"). Reżyserował m.in. „Zemstę nietoperza” (1923), „Dede” (1924), „Rozwódkę” (1930). Od 1922 był członkiem zasłużonym ZASP. 25 V 1925 obchodził jubileusz dwudziestopięciolecia pracy scen. w roli Malchara („Kapłanka ognia"), 10 IX 1926 jubileusz trzydziestolecia, a 19 IV 1935 jubileusz czterdziestolecia. Pierwszą jego żoną (od 1900) była Stefania ze Śliwińskich (córka dyr. L. Śliwińskiego), drugą (od 1915) - Nella z Lechowskich.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.40488.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś. P.
  JÓZEF REDO
  ART. SCEN POLSKICH
  ZM. DN. 9. XI. 1941 R.
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 30 str. 721: psb.25736.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 618: psb.34500.6
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.3500
  n.149304o Nekrologia Minakowskiego (149304)
  n.177469o Nekrologia Minakowskiego (177469)
  sw.222024 Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), 294/1900 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1900b&kt=2 [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim