Ryszard Juliusz Slezak (ID: psb.30367.1)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  SLEZAK, Ślezak, Ślęzak, Ryszard Juliusz (15 XI 1923 Lwów - 19 III 1979 Gdańsk), śpiewak, reżyser
  Był synem Juliana S. i Klementyny z Gowalewiczów, mężem najpierw Stanisławy Trusz, potem Ireny Sylwiny Szwedy. W 1941 ukończył IX Gimn. Humanistyczne we Lwowie. W czasie okupacji niem. pracował tam jako kasjer na kolei, ucząc się zarazem śpiewu u prof. Lubienieckiego. W 1944-45 był księgowym w mleczarni w miejscowości Rajbrot pod Bochnią. W czerwcu 1945 przyjechał na Wybrzeże, pracował jako księgowy na kolei (1945-47) i w Ubezpieczalni Społecznej w Gdyni (1947-49). Jednocześnie kształcił się w średniej szkole muz. w Gdańsku, gdzie był uczniem A. Ludwiga i W. Hendrichówny (1945-48). W 1949 wstąpił do Studia Muz.-Dram. przy T. Wybrzeże kierowanego przez I. Galla; debiutował 24 VIII t.r. w partii Jontka („Halka"), w jedynym przygotowanym przez Studio przedstawieniu. W tym samym roku został zaangażowany do Studia Operowego przy Filharmonii Bałtyckiej (od 1953 Opera i Filharmonia Bałtycka) i ze sceną tą związany był do końca życia. Śpiewał czołowe partie tenorowe takie, jak: Leński („Eugeniusz Oniegin”, 1950), Janek („Sprzedana narzeczona”, 1951), Pinkerton („Madame Butterfly"), Tiulenin („Młoda Gwardia”, 1953), Almaviva („Cyrulik sewilski”, 1954). Gdy zaczął tracić głos, wystąpił jeszcze w niemej roli króla Zygmunta Augusta w balecie „Pan Twardowski” (1954); później przeszedł na etat asystenta reżysera. Pierwszą jego samodzielną insc. był „Straszny dwór” (1957). Prawdziwy sukces przyniosło mu wystawienie „Balu maskowego” (1959); prem. uznano za wydarzenie sezonu, a Opera Bałtycka pokazywała to przedstawienie na gościnnych występach w Rostocku. „Młody reżyser udowodnił, że posiada własną koncepcję ustawienia widowiska, które w każdej scenie tętniło prawdą sytuacji i było zgodne z wewnętrznymi przeżyciami działających osób” pisał R. Heising. W 1962 objął stanowisko reżysera (uprawnienia reżysera widowisk muz. uzyskał w 1973). W Operze Bałtyckiej przygotował takie przedstawienia, jak: „Werbum nobile” (1960), „Rigoletto” (1962), „Carmen” (1963), „Opowieści Hoffmanna” (1965), „Traviata” (1966), „Madame Butterfly” (1967), „Cyrulik sewilski” (1968), „Fra Diavolo” (1969), „Straszny dwór” (1969), „Aptekarz” (1974), „Pimpinone” (1976), „Jolanta” (1977). Reżyserował też „Halkę” w T. Muzycznym Opery i Operetki w Bydgoszczy (1961). W 1958-59 jako reżyser współpracował z amat. T. Kaszubskim w Wejherowie; w 1959-63 wykładał grę scen. na Wydz. Wokalnym Wyższej Szkoły Muz. w Sopocie.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.17736.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 38 str. 565: psb.30367.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim