„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
STOOR Mieczysław Tadeusz (5 IX 1929 Bojanowo k. Rawicza - 5 X 1973 Kraśnik Lubelski), aktorBył synem Piotra S., robotnika kolejowego i rolnika, i Stanisławy z Kudełków, mężem Barbary ze Swinarskich (ślub 26 XII 1959). W 1949 zdał maturę w Górze Śląskiej i rozpoczął studia w PWSA w Łodzi. W lecie i na jesieni 1950, jako student, grał w T. im. Bogusławskiego w Kaliszu, m.in. rolę tyt. w „Głupim Jakubie”. W 1953 uzyskał dyplom PWSA i zaangażował się do T. im. Siemaszkowej w Rzeszowie. Od sez. 1954/55 pracował w t. warsz.: od września 1954 do lutego 1955 w T. Ludowym, od marca 1955 do końca sez. 1969/70 w T. Domu Wojska Pol. (od 1957 pn. Dramatyczny) i od sez. 1970/71 do końca życia w Polskim. Grywał także gościnnie w T. Współczesnym (1959) i Ateneum (1967). Był jednym z współtwórców i aktorów kabaretu Koń (T. Dramatyczny, 1958). Zapowiadane w programach T. Eref z Krakowa jego występy z monodramem „Klatka”, nie zostały zrealizowane. Od debiutu w 1952 (Marek w „Piątce z ulicy Barskiej"), grał w ok. sześćdziesięciu filmach pol., dzięki czemu osiągnął znaczną popularność. Był także aktorem telew. i estradowym (m.in. postać Wawrzków Ignaca w wieloletnim cyklu monologów i dialogów J. Ofierskiego o sołtysie Kierdziołku). Zmarł podczas realizacji filmu „Gniazdo”, we śnie, na skutek zaczadzenia.
Warunki zewnętrzne (mocno zbudowany, choć nie otyły, o nieregularnych, grubych rysach, rudy), scen. temperament i vis comica predestynowały go przede wszystkim do ról charakterystycznych, często komediowych. Grywał z powodzeniem tzw. mocne charaktery i postaci ludowe. Rysował je kreską zdecydowaną, ale nie grubą, podporządkowując techniczne, zewnętrzne środki wyrazu, ludzkiej prawdzie granych postaci. Bywał rubaszny i brutalny, ale potrafił nawet charakterom zdecydowanie negatywnym przydać wdzięku i ciepła. Ważniejsze role to: Pawka Korczagin („Jak hartowała się stal”, 1953), Świstak („Fircyk w zalotach”, 1954); w T. Dramatycznym: Matti („Pan Puntila i jego sługa Matti"), Kapitan („Indyk"), Fortynbras („Hamlet"), On („Drugi pokój"), w T. Ateneum: Kokol („Męczeństwo i śmierć Jean Paul Marata...”, 1967); w T. Polskim: Płytek („Wesołe kumoszki z Windsoru"), Aleksy („Tragedia optymistyczna"), Grzegorz („Klik-klak") - „łączący junacką galanterię z odrobiną zupactwa, wdzięk i głupotę, naiwność z dojrzałością starego lowelasa” (A. Hausbrandt), a zarazem „śmieszny, ze znakomicie podchwyconymi i z dyskrecją podanymi rysami charakterystycznymi, przy tym bardzo ciepło zagrany” (A. Grodzicki).
Mieczysław Tadeusz Stoor
(ID: psb.32229.1)
