Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  SUROWA Tadeusz Antoni (5 VII 1911 Kraków - 2 VI 1974 Warszawa), aktor
  Był synem Wojciecha S. i Karoliny z domu Pacuł. Ukończył Wolną Szkołę Malarstwa i Rysunku J. Mehofferowej i konserwatorium muz. (gra na skrzypcach) w Krakowie. Brał udział w przedstawieniach amat. zespołu teatr. przy Bursie księdza M. Kuznowicza. W 1932 uczył się w szkole dram. B. Dąbrowskiego w Krakowie, a w 1933 zdał eksternistyczny egzamin aktorski PIST-u w Warszawie. Na sez. 1933/34 został zaangażowany do T. im. Słowackiego w Krakowie. W 1934-38 grał w T. na Pohulance w Wilnie, a w sez. 1938/39 w T. Miejskich we Lwowie. W 1939-41 był aktorem Państw. Polskiego T. Dramatycznego we Lwowie. Podczas niem. okupacji Lwowa pracował jako kelner; uczestniczył w konspiracyjnych koncertach lit., a w czerwcu 1944 w konspiracyjnym przedstawieniu „Ich czworo” grał Fedyckiego. W sez. 1944/45 ponownie występował w Polskim T. Dramatycznym; nast. z zespołem tego teatru przyjechał do Katowic i w T. Śląskim pozostał do 1947. W kwietniu 1947 podjął tu jedyną próbę reżyserii („Siostry” K. Grzybowskiej), krytycznie przyjętą przez prasę. W sez. 1947/48 występował w Miejskich T. Dramatycznych w Krakowie. W 1948 przeniósł się do Warszawy i występował najpierw w T. Rozmaitości (do 1950); w 1950 grał też gościnnie w T. Ludowym. Następnie był w T. Narodowym (1950-52), T. Polskim (1952-57) i równocześnie w T. Syrena (1955-57). W 1957 zaangażował się do T. Współczesnego, w którym pozostał do końca życia. W 1964 uczestniczył w gościnnych występach T. Współczesnego w Londynie (kwiecień) i Jugosławii (październik-listopad), a w kwietniu 1971 we Florencji. Współpracował z Teatrem PR oraz z Teatrem TV. Początkowo, jeszcze przed II wojną uważano, że zapowiada się na wybitnego aktora. Szczytowy okres jego artyst. rozwoju przypadł na pierwsze lata powojenne, gdy zdobył czołową pozycję w b. dobrych wówczas zespołach katowickim i krakowskim. „Był świetnym aktorem”, „zadziwiała jego niezwykła sprawność fizyczna, wdzięk i łagodny, smutny głos” (J. Adamski). „Prawdziwy talent z bożej łaski, którego każdy ruch na scenie sprawiał rzetelną satysfakcję widzom” (J. Kydryński). W roli Błazna Feste („Wieczór Trzech Króli”, Katowice 1946) - nie pozbawiony stańczykowej zadumy „zręcznie żonglował dowcipami sensu stricto i sentencjami o głębszej myśli” (M. Markowski). O roli Wacława („Mąż i żona”, Kraków 1947) pisała M. Samozwaniec: „to aktor, można powiedzieć, nie z bożej łaski ale z boskiego dobrego humoru, musiał się już pewnie takim urodzić. Cóż za wrodzona wysoka kultura gry aktorskiej, wyczucie stylu epoki, co za klasa! I co za dowcip dyskretny, cienki tak, jak teksty Fredry. A te jego pozy, pozy ze starych portretów”, „Który z obecnych aktorów polskich tak pięknie umie nosić frak? tak gładko i bez wysiłku potrafi mówić wiersz fredrowski” dodawał J. Adamski. Ważniejsze role w tym okresie: Pan Młody („Wesele"), Albin („Śluby panieńskie"), Szambelan („Pan Jowialski"), Smugoń („Uciekła mi przepióreczka"), Chlestakow („Rewizor"), Fikalski („Dom otwarty"). Po przeniesieniu się do Warszawy nie odnosił już sukcesów, do czego przyczynił się zapewne postępujący alkoholizm; wkrótce zaczął grać role drugoplanowe i epizodyczne takie, jak: Rasplujew („Śmierć Tarełkina"), Greenglass („Juliusz i Ethel"), John Rice („Music-hall"), Clark („Kariera Artura Ui"), Orgon („Dożywocie"), Gorodulin („Pamiętnik szubrawca"), Hrabia Aubespine („Maria Stuart” F. Schillera), Joachim Cielęciewicz („Matka” S.I. Witkiewicza), Gibbs („Coctail-party").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.5542.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 46 str. 7: psb.32841.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4023

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim