Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŚWIDZIŃSKI Michał h. Półkozic (1736-1788), pułkownik owjsk koronnych, szambelan (pokojowy) królewski, starosta radomski, kasztelan radomski, poseł na sejmy 5°
2. PLISZCZYŃSKI Czesław (1903-1967) adwokat, działacz polityczny i społeczny 5°
3. MROZOWICKI Adam (ok. 1705- ok. 1776) poseł, konfederat barski 5°
4. DEMBIŃSKI Ignacy (1753-1799) chorąży krakowski 5°
5. KARCZEWSKI Józef (zm. 1793) działacz konfederacji barskiej, poseł 5°
6. ŚWIDZIŃSKI Stanisław Antoni h. Półkozic (1685-1761), pułkownik wojs koronnych, regimentarz partii ukraińskiej, starosta radomski, wojewoda bracławski, wojewoda rawski 6°
7. KARCZEWSKI Stefan (1847-1888) lekarz, filantrop 6°
8. PUZYNA Michał (zm. 1723) pisarz wielki litewski 6°
9. RUDNICKA Zofia (1823-1903) powieściopisarka, nowelistka, pisarka dla dzieci 6°
10. KARWICKI Józef Kajetan (zm. 1784) kasztelan zawichojski, poseł 6°
11. MROZOWICKI Mikołaj (ok. 1735-1827) konfederat barski, agent w Turcji 6°
12. POLANOWSKI Stanisław (1826-1898) działacz polityczny 6°
13. DOBIECKI Wincenty (1787-1872) generał 6°
14. DOBIECKI Wojciech (1780-1862) pułkownik, pamiętnikarz 6°
15. DEMBIŃSKI Henryk (1791-1864) generał 6°
16. MOSZYŃSKI Leon (1724-1788) kasztelan lubelski, konfederat barski 6°
17. MROZOWICKI Michał (1826-1871) komisarz Rządu Narodowego z 1863 6°
18. MROZOWICKA Zofia (1861-1917) poetka, pisarka dla młodzieży, nauczycielka 7°
19. LANCKOROŃSKA Marianna (1737-1826) kasztelanowa połaniecka, działaczka charytatywna 7°
20. KUSZEL Antoni (1790-1854) pułkownik WP 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  KARCZEWSKI Zdzisław (23 III 1903 Warszawa - 30 IX 1970 Wrocław), aktor, reżyser, dyrektor teatru
  Był synem Stefana i Heleny K., mężem najpierw Wandy K., potem aktorki Jadwigi Mayr. W 1925 ukończył Oddział Dram. przy Państw. Konserwatorium Muz. w Warszawie i pocz. występował w t. Bagatela. Na sez. 1925/26 został zaangażowany do T. im. Bogusławskiego; zagrał tu Le Beau („Jak wam się podoba"), Automedona („Achilleis"), Dzierżymordę („Rewizor"). W 1926-28 występował w T.im. Słowackiego w Krakowie, grał m.in. takie role, jak: Reżyser („To, co najważniejsze"), Drozd („Franek Rakoczy"), Parmeline („Zielony frak"), Sekretarz („Komedia miłości"), Apraksin („Kiliński"), w sez. 1928/29 w T. Miejskim w Łodzi, 1929/30 w T. Miejskich w Wilnie, m.in. jako świetny Spodek („Sen nocy letniej"), czy Truffaldino („Turandot") - „był arcydziełem prawdy,” pisał o tej roli M. Limanowski, w 1930/31 w T. Polskim i Małym w Warszawie (grał tu m.in. Dziennikarza - „Lekarz na rozdrożu"), w 1932 w T. Letnim w Warszawie i gościnnie w Łodzi, w sez. 1932/33 w T. Miejskich we Lwowie. W 1933-39 występował w teatrach TKKT (od sez. 1936/37 gł. w T. Letnim, w sez. 1938/39 także w T. Polskim). W czasie II wojny świat., w 1940-41 grał w jawnych warsz. t. Nowości i Komedia, potem pracował jako kelner, a także współpracował z konspiracyjnym T. Wyobraźni T. Byrskiego. W 1944 został wywieziony do Niemiec. Po powrocie do kraju, pracował w rozgłośni PR w Bydgoszczy; nast. był dyr. rozgłośni PR w Szczecinie. W 1946-48 był aktorem i reżyserem w T. Komedii Muzycznej w Szczecinie, 1948-51 w T. Dolnośląskich (od 1949 T. Dramatycznych) we Wrocławiu (w sez. 1950/51 był także dyr. T. Dramatycznych), w 1951 w T. Wybrzeże w Gdańsku, 1952 w T. Nowym w Poznaniu, 1953-55 znowu w T. Wybrzeże w Gdańsku; od 1 VI 1955 do 30 IX 1958 pełnił funkcję kier. artyst. sceny T. im. Żeromskiego w Radomiu; w sez. 1960/61-1963/64 występował w T. Polskim w Bydgoszczy, od sez. 1964/65 do końca życia w T. Dramatycznych we Wrocławiu. Był cenionym reżyserem i aktorem. Raczej brzydki, ale obdarzony dobrą sylwetką i wielkim urokiem osobistym, grał przede wszystkim role charakterystyczne. Był np. zdaniem recenzenta „bardzo realistyczny i trafny” (J. Piechocki) jako Geoffrey-Fisher („Billy kłamca"), a Tobiasza („Chwiejna równowaga") „kreował w sposób świadomie rodzajowy, ciepły, z umiarem i swobodą” („Gazeta Robotnicza” 1968). „Styl aktorski Z. Karczewskiego - pisała K. Skuszanka - wykształcił się, jak sądzę, na świetnej obserwacji natury ludzkiej i wysnutej z tej obserwacji spokojnej, stoickiej filozofii pogodzenia z naturą”. Grał m.in.: Moscę („Volpone"), Kaprala („Dziady"), Probierczyka („Jak wam się podoba"), Inspektora („Harry Smith odkrywa Amerykę"), Króla („Mazepa"), Helmera („Dom lalki"), Ojca („Eugenia Grandet"), tyt. rolę w „Turkarecie, czyli Finansiście”. Do najwybitniejszych ról w ostatnim okresie życia należały: Dyndalski („Zemsta"), Wójt („Kondukt"), Szambelan („Pan Jowialski"), Vadier („Sprawa Dantona"), Sorin („Czajka"). Reżyserował m.in.: „Święty płomień” (1947), „Odwety” (1949), „Obcy cień” (1950), „Cudzoziemczyznę” (1953). Występował także w filmach.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.13810.1
  sw.218437 Informacja p. Anny Karczewskiej-Kwiatkowskiej (z 29.5.2012)
  sw.938007 Akt małżeństwa: Warszawa-Praga MB Loretańska (obecn. m. Warszawa), 272/1931 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim