W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej; wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.
- JENTYS Stefan (1860-1919) profesor UJ, fizjolog roślin 5°
- LILPOP Stanisław (1817-1866) przemysłowiec, konstruktor 5°
- FONTANA Maria Julian (1864-1937) organizator ruchu śpiewaczego 5°
- MARCONI Henryk (1842-1920) inżynier-technolog, przemysłowiec 6°
- MIASKOWSKI Feliks (1809-1889) ekonomista, pisarz, publicysta 6°
- MIASKOWSKI Leon Ezechiel (ur. 1739) konfederat radomski, barski, targowicki, poseł 6°
- LILPOP Wacław Józef (1884-1-949) chirurg urolog 6°
- SZAFEROWA Janina Maria (1895-1983) botanik, profesor Instytutu Botaniki Polskiej Akademii Nauk 6°
- MIŁASZEWSKA Wanda (1894-1944) nowelistka, pisarka 6°
- MARCONI Henryk (1792-1863) architekt 7°
- MIŁASZEWSKI Stanisław (1886-1944) literat, senator RP 7°
- SZAFER Władysław Józef (1886-1970) botanik, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor i dyrektor Instytutu Botaniki Polskiej Akademii Nauk, organizator nauki i ochrony przyrody w Polsce 7°
- SZUMOWSKI Aleksander (1825-1891), pedagog, geograf 7°
- ŚLIWIŃSKI Józef (1865-1930), pianista, dyrygent 7°
- SZANIAWSKI Józef Gabriel (1805-1879) prawnik, archiwista 7°
- GUROWSKI Adam (1805-1866) działacz polityczny 7°
- STANKIEWICZ Władysław Hipolit (1837-1929) powstaniec styczniowy, chirurg i urolog 7°
- TATRZAŃSKI Michał (1886-1941), aktor, śpiewak, reżyser 8°
- HOLEWIŃSKI Józef (1848-1917) drzeworytnik, malarz 8°
- HOLEWIŃSKI Jan (1871-1927) malarz, literat, publicysta 8°
Uwagi
Polski Słownik Biograficzny t. 7 str. 58: psb.5767.1
Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 50): Fontana Julian, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 19 IX 1828 Pochodził z rodziny włoskiej, osiadłej w połowie XVIII w. w Polsce. Przyjaciel Chopina. Pianista i kompozytor, uczęszczał równocześnie do konserwatorium i na Wydział Prawa. Uczestnik powstania listopadowego, ochotnik w Gwardii Honorowej, a potem pporucznik artylerii, odbył wyprawę na Litwę pod gen. Henrykiem Dembińskim, walczył następnie w 2 Korpusie i we wrześniu 1831 został przed przekroczeniem granicy austriackiej przedstawiony na pporucznika. Po upadku powstania zatrzymał się w Hamburgu, potem przez Francję wyjechał do Anglii. W latach 1833-1837 mieszkał w Londynie, gdzie był członkiem Ogółu, Tow. Wzajemnego Oświecania się oraz Towarzystwa Literackiego. W 1837 wrócił do Francji, gdzie koncertował poza Paryżem w Bordeaux, odnosząc znaczne sukcesy, grając m. in. nokturn scherzo Chopina i swoje własne etiudy „a la Mazourka” i Andantino, Dziennik Narodowy informował, że 17 III 1843 odbył się koncert Fontany w Paryżu, idącego w ślady Chopina „dzięki talentom znakomitego forte-pianisty”. W Londynie, potem w Paryżu, a od 1839 w Bordeaux utrzymywał się z lekcji gry fortepianowej. Po marcu 1843 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przez długie lata koncertował, zwiedzając prawie całą Amerykę Północną, z wyjątkiem roku 1848, kiedy wybrał się do Europy, aby być bliżej Polski w okresie Wiosny Ludów. W Ameryce był czynny wśród emigracji; demaskował Gurowskiego. Przez pewien czas mieszkał na Kubie, gdzie świetnie opanował język hiszpański, co mu się przydało w późniejszej pracy tłumacza Don Kichota. Tam też poznał swą przyszłą żonę, Meksykankę, wdowę po zamożnym Angliku, Kamillę Dalcour. W jego twórczości kompozytorskiej lat czterdziestych występują elementy kubańskie, w La Havanne, Souvenirs de Pile de Cuba. W Ameryce dawał koncerty wspólnie ze znanym skrzypkiem Camillo Sivorim, uczniem Paganiniego. Koncerty były bardzo pochlebnie oceniane przez krytykę amerykańską i paryską. Na emigracji zerwał z katolicyzmem i stał się deistą. Małżeństwo z zamożną Kubanką w 1850 stworzyło mu warunki twórczej pracy kompozytorskiej, filologicznej i naukowej. Równocześnie pchnęło go na zgubne dlań później tory hazardu giełdowego, co doprowadziło go do ruiny materialnej. W 1848 wziął przedstawicielstwo fortepianów Pleyela na Kubę. W 1851 osiadł w Paryżu z rodziną w sąsiedztwie Mickiewiczów, z którymi się zaprzyjaźnił. W marcu 1855 zmarła jego żona na zapalenie płuc, przeziębiwszy się na pogrzebie Celiny Mickiewiczowej. Ostatni raz był w Londynie w 1853, dał wtedy piękny koncert. Poza oryginalną twórczością muzyczną wydał w celu spopularyzowania muzyki polskiej Polish National Melodies (Bendlikon 1866). Drugą dziedziną zainteresowań, może wypływających z muzykalnego ucha, była praca nad fonetyką i pisownią polską. W 1866 wydał w Paryżu Kilka uwag nad pisownią polską, proponując szereg reform. Jego kompozycje na fortepian oraz pieśni zostały wydane w Paryżu, Moguncji, N. Jorku i w Warszawie. Specjalną dziedziną jego życia był Chopin, najbliższy mu człowiek, który tylko od niego przyjmował krytykę i uwagi; korespondował z Chopinem (zachowało się 51 listów) oraz dbał o wierne wydanie jego utworów. Już w 1847 siostra Chopina Izabela Barcińska stawiała warunek wydawcy nie ogłoszonych utworów Chopina, „aby p. Fontana miał sobie powierzone korekty, tak jak to uzna za potrzebne, gdyż jest koniecznością, aby wydanie było doskonałe”. W 1853 matka Justyna Chopin oraz siostry Ludwika Jędrzejewiczowa i Izabela Barcińska, pragnąc wydać pozostałe rękopisy Fryderyka Chopina, prosiły Fontanę jako przyjaciela i kompetentnego sędziego, aby dokonał wyboru do druku nie wydanych utworów, zlecając mu pełnomocnictwo w sprawach finansowych. Ponieważ rodzina miała zamiar ogłaszać utwory Chopina jedynie za pośrednictwem F., proszono go o sygnowanie karty tytułowej każdego utworu dla uniknięcia fałszerstw. Wywiązując się najskrupulatniej i najbezinteresowniej z poleceń, F. ogłosił w 1855 w 8 poszytach wszystkie dzieła pośmiertne na fortepian. Po śmierci żony zaczął się ciężki okres ostatnich lat życia F. W 1859 myślał o ewentualnej dzierżawie w Poz-nańskiem lub w Galicji. Utrzymywał się z lekcji coraz gorzej płatnych, przekładów, m. in. Don Kichota, i felietonów do „Czasu” i „Dziennika Poznańskiego”. W 1862 ogłuchł. W 1864 pisał: „u mnie zawsze to samo, bieda i głuchota”. W 1866 po utracie prawie całego kapitaliku, złożonego w papierach meksykańskich, żył z pożyczek. Nie mógł znaleźć zajęcia od pięciu lat. W 1868 biadał: „co mnie czeka, jak wyżyć... minęły czasy, gdy płacono mi 20 i 25 fr. za lekcję”. 23 XII 1869 popełnił samobójstwo trując się gazem. Znaleziono przy nim notatkę: „Mam fundusz na lat kilka jeszcze, ale ogłuchłszy, zarabiać już nie mogę; co mógłbym zrobić po wyczerpaniu funduszu, wolę zrobić dziś, przeznaczając grosz pozostały na dobroczynne emigracyjne zakłady”. Przyjacielowi swemu Karolowi Ru-prechtowi pisał; „obyś był szczęśliwszym ode mnie i ujrzał Polskę całą, wolną i błogą”. Pochowany został we wspólnym polskim grobie na cmentarzu Montmartre.
Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: FONTANA Julian - Ukończył Liceum Warszawskie, od 19.9.28 student Wydziału Prawa i Administracji UW, równocześnie uczęszczał do Konserwatorium, przyjaciel Chopina. W powstaniu w akademickiej gw. honor., potem ppor. art. p., wycofał się z Dembińskim z Litwy do Warszawy, otrzymał dyplom „dobrze zasłużonego Ojczyźnie”, następnie w 2 korpusie Ramorino, 16.9.31 przeszedł z Ramorino do Galicji. Na emigracji początkowo w Hamburgu, potem przez Francję dotarł 6.34 do Londynu, należał tu do Towarzystwa Wzajemnego Oświecenia, 6.34-1.37 otrzymywał zasiłek rządu bryt. 7.35 zabiegał o zgodę na pobyt we Francji, ale otrzymał ją dopiero w 1837. Od 29.10.37 członek Klubu Polskiego w Paryżu. Dawał koncerty w stolicy Francji i Bordeaux, utrzymywał się z lekcji gry fortepianowej. 1843 przybył do Stanów Zjednoczonych. Koncertował w większości dużych miast, komponował też własne utwory. 1848 powrócił na krótko do Europy w związku z wydarzę-niami Wiosny Ludów. W tymże roku został przedstawicielem firmy fortepianów Pleyel na Kubie. W Hawanie poznał wdowę po zamożnym Angliku, Meksykankę Kamillę Dalcour, którą poślubił, co dało mu solidne podstawy materialne. 1851 wrócił do Paryża i osiadł tu na stałe, zajmując się m. in. wydawaniem spuścizny po Chopinie. Zaprzyjaźnił się z rodziną Mickiewiczów. W 3.55 zmarła mu żona, przeziębiwszy się na pogrzebie Celiny Mickiewiczowej. 1852-6.2.54 członek Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu. Pisywał korespondencje, m. in. do krakowskiego „Czasu”, zajmował się też przekładami z literatury hiszpańskiej. 1862 ogłuchł, co uniemożliwiało mu dawanie lekcji muzyki. 23.12.69 popełnił samobójstwo w Paryżu, trując się gazem. Znaleziono przy nim notatkę: „Mam fundusz na lat kilka jeszcze, ale ogłuchłszy, zarabiać już nie mogę; co mógłbym zrobić po wyczerpaniu funduszu, wolę zrobić dziś, przeznaczając grosz pozostały na dobroczynne emigracyjne zakłady”. Pochowany na cmentarzu Montmartre we wspólnym grobie polskim.
sw.476933 Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie: zmarli i ich rodziny, Warszawa 1989
źródła:
- zgon: https://www.wikidata.org/wiki/Q1711991
|
|