Jan Spitziar (ID: psb.31226.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŁABĘCKI Antoni (1773-1854) prawnik, mecenas 10°
2. SZYMANOWSKA Marianna (1789-1831), pianistka, kompozytorka 10°
3. SACHNOWSKI Zygmunt (1880-1933) dziennikarz, grafik 10°
4. SACHNOWSKI Antoni Bronisław (1893-1944) inżynier chemik 10°
5. SACHNOWSKA Jadwiga (1885-1959) aktorka 10°
6. KOZICKI Stanisław (1876-1958) polityk, publicysta, historyk 10°
7. THIESS Jan Samuel (ok. 17681830) kupiec, przemysłowiec, urzędnik 10°
8. ŁABĘCKI Hieronim Hilary (1809-1862) leksykograf, historyk górnictwa i hutnictwa 10°
9. GUERIN Laura (1817-1883) pedagog 11°
10. SIEDLECKI Adam Franciszek (1876-1967) krytyk literacki, publicysta 11°
11. SACHNOWSKI Zdzisław (1907-1988) dziennikarz 11°
12. SACHNOWSKI Stanisław (1905-1978) dziennikarz, literat 11°
13. JASIŃSKI Kazimierz Julian (1849-1914) literat, adwokat 11°
14. SZWEYCER Michał Teofil (1843-1919), powstaniec styczniowy, prawnik 11°
15. SZWEYCER Wincenty (1810-1872), powstaniec listopadowy i styczniowy 11°
16. MICKIEWICZ Władysław Józef (1838-1926) biograf Adama Mickiewicza, tłumacz, publicysta 12°
17. MICKIEWICZ Józef Teofil (1850-1938) pianista, pedagog, publicysta we Francji 12°
18. MALEWSKI Franciszek Hieronim (1800-1870) filomata, prawnik, założyciel Tygodnika Petersburskiego 12°
19. MAJEWSKI Wincenty (ok. 1806-1888) prawnik 12°
20. LEO Edward (1829-1901) prawnik, publicysta, redaktor 12°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SPITZIAR Jan (13 VIII 1854 Lwów - 19 IX 1915 Kraków), dekorator
  Jego rodzina wywodziła się ze szwedzkich osadników, ojciec był urzędnikiem we Lwowie. Ukończył gimn. we Lwowie i Szkołę Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie był uczniem J. Matejki. Potem studiował przez cztery lata w Wiedniu, skąd przeniósł się do Monachium. Przez krótki czas pracował w Warszawie w malarni WTR pod kier. S. Jasieńskiego. W 1893 T. Pawlikowski zatrudnił go w nowo zbudowanym t. krakowskim. T. ten był wyposażony w komplet dekoracji zakupionych w wiedeńskiej wytwórni H. Burgharta i nie miał nawet własnej malarni. Stąd też zadaniem S., zajmującego oficjalnie stanowisko „głównego maszynisty”, było raczej dobieranie stosownych dekoracji z magazynu, aniżeli malowanie nowych. Zdarzało się jednak, że na życzenie reżysera dorabiał jakiś nowy fragment lub nawet projektował i wykonywał własne dekoracje. Pracując w ten sposób dostarczył oprawy scenograficznej do wielu słynnych przedstawień za dyrekcji Pawlikowskiego i J. Kotarbińskiego, takich jak: „Hanusia” (1895), „Kordian” (1899), „Faust” (1900), „Zawisza Czarny” K. Tetmajera (1900), „Ksiądz Marek” (1901), „Nie-boska komedia” (1902). Dobrze obeznany z techniką teatr., pracownik niezmiernie skrupulatny i za to powszechnie ceniony, jako malarz nie miał ani inwencji, ani polotu. W dziejach scenografii pol. zapisał się przede wszystkim jako realizator scenograficznych projektów S. Wyspiańskiego do „Dziadów” (te wykonał wspólnie z S. Jasieńskim), a także do „Warszawianki”, „Wesela”, „Wyzwolenia”, „Bolesława Śmiałego”, „Protesilasa i Laodamii”. Po 1908 rzadko już sam projektował dekoracje, pracował jednak w t. krak. do końca życia.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.39278.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 41 str. 134: psb.31226.1
  n.49243 Nekrologia Minakowskiego (49243)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim